Droga Krzyżowa z Janem Pawłem II

XI. KRZYŻOWANIE CIAŁA

Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Ciebie, żeś przez krzyż i mękę swoją odkupił świat

„Mimo ograniczeń mego wieku bardzo wysoko cenię sobie życie i umiem się nim cieszyć. Dziękuję za to Bogu! Pięknie jest służyć aż do końca sprawie Królestwa Bożego”. - PW 17

Służyć do końca jest pięknie. Uciec w połowie drogi, a nawet „wysypać” się tuż przed metą, to zawsze klęska. Przybity do swego fotela, jak do krzyża, z którym się nie rozstaje, ten, którego zwano wcześniej „atletą Boga”. Zauważono słusznie, że w jego chorobie ukazuje się symbol ludzkiego losu: był aktorem, a skazany został na milczenie. Był narciarzem, a porusza się na wózku inwalidzkim. Jest następcą rybaka Piotra, na którym jak na skale stanął Kościół, a wstrząsany chorobą Parkinsona, drży jak kruche szkiełko. Jeszcze nie tak dawno Vittorio Messori pisał, że nikt nie dostał od losu tyle, co Karol Wojtyła, tymczasem dziś ma się ochotę krzyczeć, że nic nie zostało mu oszczędzone.

Jezu Chryste, daj nam zobaczyć w tej słabości moc, i w tej pozornej klęsce zwycięstwo. Niech papież nauczy nas teraz swoim milczeniem i unieruchomieniem tego, czego nie przyjmowaliśmy wcześniej - wymagań Ewangelii, która jest piękna i prawdziwa przez trud, przez ofiarę z siebie, a nie na drodze łatwizny.

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami (audio)