Dlaczego rodzice przynieśli Jezusa do świątyni?

Drogą do upadku człowieka było zbrukanie kobiety nieposłuszeństwem. Drogą przyjścia absolutnej czystości Syna Człowieczego jest doskonałe oczyszczenie serca Kobiety; nie słyszano nigdy, aby ktoś twierdził, że oddanie się Najświętszej Pannie Maryi doprowadziło kogokolwiek do nieczystości; przeciwnie, to Ona podnosi z grzechu, podczas gdy kult wyobrażeń kobiety prowadził zawsze, zarówno w starożytności jak i dziś, do rozwiązłości.

Maryja, Oblubienica Ducha Świętego, poddaje się w sposób doskonały Jego działaniu, które nie tylko oczyszcza, ale również do głębi odnawia, podobnie jak oliwa, która przenika i przesyca. Jak Chrzciciel został nawiedzony i oczyszczony przez Ducha, aby w odosobnieniu przygotować się do ochrzczenia Syna Umiłowanego, aby stać się przyjacielem Baranka bez zmazy, jak Ta, która nosiła w swym ciele Baranka ofiarnego. Baranka bez skazy, według przepisów Tory.

Czyż możliwe jest, aby Ta, która nosiła Baranka dźwigającego grzechy świata, nie została obdarzona przywilejem co najmniej tak wielkim, jak przywilej Chrzciciela? Od chwili swego poczęcia Maryja żyła Duchem tak samo, jak ożywiała Ją krew Jej matki, Anny.

Maryja jest Matką Boga-Człowieka, Matką Człowieka i Matką Boga. Jej poczęcie jest ludzkie jako Matki Człowieka, boskie jako Matki Boga.

Czyż słowa Psalmu 139: „Ty utkałeś mnie w fonie mej matki” nie odnoszą się w pełni do Dziewczęcia z Nazaretu? Odwieczny plan Boga spełnia się w pokornym stworzeniu, w Tej, która znalazła u Niego łaskę, a dzieło Jego jest doskonałe.

Pośrodku świata Bóg oświetlił nieskończenie czystym światłem cząstkę tego ciała, cząstkę tej gliny, w którą nie obawiał się tchnąć tchnienia życia. Bóg zachował pośród tej gliny skrawek czystego piasku, niezdeptanego, aby mógł na nim postawić stopę Jego Syn, strefę boskości wpisaną w człowieka, dzięki której cała ludzkość może powrócić do swej pierwotnej świętości, tę zdrową komórkę, która wkrótce rozrastając się obejmie całą toczoną przez grzech tkankę. Maryja Niepokalana jest nadzieją naszego powrotu do stanu nieskalaności, gdyż nie zatrzymuje Ona dla siebie tej łaski, którą otrzymała w swej niewinności, lecz chce przekazać ją wszystkim dzieciom Ewy ofiarując nam swego Syna. Przywilej dany Maryi przez Boga sprawia, że nie jest Ona naczyniem gniewu, lecz naczyniem miłosierdzia, miejscem spotkania miłosierdzia Bożego z wszystkimi ludźmi, których jest Matką. Syn jest przedmiotem umiłowania Ojca, Jego łaskawości, Matka żyjących jest przedmiotem Jego miłości miłosiernej.