Już nie mam sił

Modlitwa inspirowana Psalmami.

więcej »

NA NIEDZIELĘ I UROCZYSTOŚCI

Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata

Komentarze biblijne i liturgiczne, propozycje śpiewów, homilie, Biblijne konteksty i inne.

więcej »

Szukaj z nami Światła nadziei

Adwent z Wiara.pl 2004 Spis treści

Czwartek (III tydzień Adwentu)

Nie udaremniać Bożych zamiarów wobec siebie (Iz 54,1-10; Ps 30; Łk 7,24-30)

Ilekroć czytałem o Bogu na kartach Biblii, tylekroć odkrywałem, że jest dobry. Nie chce niczyjego nieszczęścia. Choć wymagający, czasem surowy, prowadzi ludzi ku życiu wiecznemu. Każdego kocha i nikt nie jest dla niego stracony. A jednak czasami, jak szatan w raju, ludzie oskarżają Go, że Jego intencje nie są do końca czyste. Że przecież mógłby łatwiej i prościej prowadzić ku sobie, a już na pewno nie musiałby skazywać na wieczne potępienie.

Ostatnie zdanie dzisiejszej Ewangelii pozwala mi jednak na nowo zadumać się nad tajemnicą ludzkiej wolności. Paradoksalnie brzmią słowa: „Faryzeusze zaś i uczeni w Prawie udaremnili zamiar Boży względem siebie, nie przyjmując chrztu od niego” (Jana). Jakże niesłychanie wielki to dar, przez który człowiek może udaremnić zamiary samego Boga! Jak bardzo nas Bóg szanuje! Choć mógłby złamać opór, czeka na nasze „tak”. By ludzi do siebie doprowadzić, zmuszony jest prowadzić ich czasami drogami trudnych doświadczeń, narażając się na zarzuty o brak sprawiedliwości czy litości. A wszystko dlatego, że tak bardzo serio traktuje naszą wolność.

Zdumiony autentycznością Bożej miłości wiem, że nie powinienem ciągle wystawiać jej na próbę. Z celnikami chcę przyznać Mu słuszność i wejść na drogę nawrócenia...

Kościół naucza:

W zgromadzeniu niedzielnym najpełniej urzeczywistnia się jedność: w nim bowiem sprawowane jest sacramentiim unitatis, które stanowi istotny element natury Kościoła - ludu zgromadzonego «przez jedność» i «w jedności» Ojca, Syna i Ducha Świętego. Chrześcijańskie rodziny znajdują w nim jeden z najbardziej wyrazistych znaków swej tożsamości i «posługi» jako «kościoły domowe», gdy rodzice przystępują wraz z dziećmi do jednego stołu słowa i Chleba życia. (...)

Jest też naturalne, że podczas niedzielnych Mszy sprawowanych w parafii - jako «wspólnocie eucharystycznej» - spotykają się różne grupy, ruchy, stowarzyszenia, a także małe wspólnoty zakonne istniejące na jej terenie. Mogą wówczas doświadczyć tego, co stanowi o ich głębokiej wspólnocie, niezależnie od właściwej im duchowości, którą mają prawo odróżniać się od innych, zgodnie z rozeznaniem władz kościelnych.
(Jan Paweł II, Dies Domini 36)

Kościół modli się:

D. W milczeniu i bojaźni trwajcie i módlcie się. Pan z nami.

K. I niech przybędzie, Panie, Duch Twój Święty i spocznie na tej ofierze sług Twoich, i błogosławi ją, i uświęca, by stała się dla nas, Panie, przebłaganiem za winy i odpuszczeniem grzechów, i wielką nadzieją powstania z martwych, i życiem nowym w królestwie niebieskim ze wszystkimi, którzy znaleźli łaskę przed Tobą.

A z powodu całego Twego zbawczego, wielkiego i cudownego, w stosunku do nas planu, składamy Ci dzięki i wychwalamy Cię bez końca w Kościele Twoim, odkupionym przez cenną krew Chrystusa.
(Liturgia Wschodnia, Anafora Apostołów Addea i Mari)

Adoracja Najświętszego Sakramentu:

Taka ofiara nie mogła ulec zapomnieniu. Nie miała i nie mogła być zwyczajnym wypadkiem w dziejach świata, który by dokonał się i skończył, aby trwać tylko w niejasnych, trudnych do rozpoznania skutkach. Jeśli wielkie to wydarzenie było tym, czym wierzymy, że było, czym wiemy, że było, musi ono pozostawać aktualne, chociaż minione; musi być trwałym faktem dla wszystkich czasów. Możemy to zrozumieć, jeśli tylko pilnie się nad tym zastanowimy; kiedy więc słyszymy, o Panie, że chociaż odszedłeś do nieba w chwale, ciągle odnawiasz i uwieczniasz ofiarę Twoją aż do końca wszechrzeczy, wieść ta nie tylko wzrusza nas i raduje, dając świadectwo dobroci Pana naszego i Zbawcy, ale spotyka się z pełnym przyświadczeniem i aprobatą naszego rozumu. Chociaż ani nie moglibyśmy, ani nawet nie ośmielilibyśmy się oczekiwać tak zdumiewającej nauki, jednak uwielbiamy ją, gdy została nam oznajmiona, właśnie za to, że tak dobrze odpowiada Twojej doskonałości, jak i za to, że świadczy o nieskończonej dobroci dla nas. Tak, Panie mój, chociaż opuściłeś świat, każdego dnia ofiarowywany jesteś we mszy, i chociaż nie możesz podlegać bólowi i śmierci, jednak poddajesz się niegodnemu traktowaniu i ograniczeniom, aby do końca wypełnić Twoje miłosierdzie dla nas. Codziennie uniżasz się; będąc bowiem nieskończony, nie możesz zakończyć Twego upokorzenia, dopóki istnieją ci, dla których poddałeś się mu. Pozostajesz więc Kapłanem na zawsze.
(J.H. Newman)

«« | « | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | » | »»

Tydzień z Wiara.pl

Uroczystość Chrystusa Króla

Chrystus Królem i Panem całego świata. Komentarze do liturgii i modlitwa wiernych.

Władca królów ziemi

Garść uwag do czytań na Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata roku B z cyklu „Biblijne konteksty”.

		Dzisiaj: 23.11.2024
	
			«
		
			»
		Listopad 2024
	
				N
				P
				W
				Ś
				C
				P
				S
			
											27
				
											28
				
											29
				
											30
				
											31
				
											1
				
											2
				
											3
				
											4
				
											5
				
											6
				
											7
				
											8
				
											9
				
											10
				
											11
				
											12
				
											13
				
											14
				
											15
				
											16
				
											17
				
											18
				
											19
				
											20
				
											21
				
											22
				
											23
				
											24
				
											25
				
											26
				
											27
				
											28
				
											29
				
											30
				
											1
				
											2
				
											3
				
											4
				
											5
				
											6
				
											7