31. Niedziela zwykła B

Będziemy sądzeni z miłości

Noel Quesson

We Francji po czterech latach katechizacji młodzi chrześcijanie składają swoje Wyznanie Wiary, to dzień wielkiego święta. Wierni Żydzi każdego dnia, rano i wieczorem czynią „Wyznanie Wiary”, które jest również „Wyznaniem Miłości”. To „SHeMa ISRAEL". Jezus odmawiał tę wielką modlitwę dwa razy na dzień, od najwcześniejszego dzieciństwa. Możemy ją także włączyć do naszej codziennej modlitwy. Wszyscy chrześcijanie, którzy uczestniczą dziś w niedzielnej Mszy świętej lepiej poznają tę modlitwę, ponieważ usłyszymy ją trzy razy: raz w czytaniu Księgi Powtórzonego Prawa i dwa w Ewangelii.

Bóg jest jeden i nie ma innego! Będziesz miłował Pana, Boga Twojego z całego swego serca, z całej duszy swojej ze wszystkich swych sił (Pwt 6,2-6)

SHeMa ISRAEL, wzięte z Księgi Powtórzonego Prawa, spontanicznie przychodzi Jezusowi na usta. Nie wystarczy jednak powierzchownie wysłuchać tej modlitwy. Ona zawiera głęboką duchowość, która jest zarazem bardzo konkretnym sposobem życia.

1. WIARA i MIŁOŚĆ praktykowana, realizowana w życiu. Rozważmy nagromadzenie wyrażeń, które przekazują to wymaganie. „Niech pozostają w twym sercu te słowa, które Ja ci dziś nakazuję. Wpoisz je twoim synom, będziesz o nich mówił przebywając w domu, w czasie podróży, kładąc się i wstając ze snu. Przywiążesz je do twojej ręki jako znak. Niech one ci będą ozdobą przed oczami. Wypiszesz je na odrzwiach twojego domu i na twoich bramach”. Nasi bracia Żydzi tak troszczą się, by żyć zgodnie z tym wymaganiem swego Wyznania Wiary i Miłości, że stosują dosłownie te konkretne przepisy. „SHeMa Izrael” jest napisane na pergaminie i umieszczone w małym pudełeczku przywiązanym do lewej ręki i na czole, kiedy Żyd rano i wieczorem odmawia nakazaną modlitwę owinięty biało-czarnym szalem. To filakterie. A ponadto, owo Wyznanie Wiary i Miłości wypisane jest na odrzwiach domów. Każdy gdy modli się, gdy porusza drzwi swego domu czy bramę miasta, przypomina sobie, że historia ludu Bożego jest: „piękną historią miłości” PRZYMIERZA... które wypełnia nasze myśli (czoło), czyny (ręce) i całe nasze życie rodzinne i społeczne (drzwi).

2. To konkretne posłuszeństwo, to posłuszeństwo miłości. Nie chodzi o formalne posłuszeństwo, jak uległość prawu, które jest narzucone z zewnątrz lub z góry. Przeciwnie, to prawo „winno być wypisane w twym sercu”, a kochająca wierność nie akceptuje ni połowiczności, ni podziału: ,Będziesz miłował CAŁYM sercem, CAŁĄ duszą i z CAŁEJ mocy i ze wszystkich swych sił”. Wielu bożków (pieniądz, komfort, sport, itd.) zabiega o nas i nas przyciąga. Wiele innych miłości kusi do podziału serca. Nie! Miłość Boga żąda WSZYSTKIEGO! Musimy stale pamiętać o wyłączności, radykalizmie wyłączności Boga. Ten radykalizm wypełniał życie Jezusie aż do krzyża.

3. Zazwyczaj tej wyłączny wybór Boga jest źródłem rozwoju człowieka. Patrząc powierzchownie, to może wydawać się paradoksem: Bóg wymaga od nas miłości całkowitej nie po to, by nas przygnieść swoją władzą, ale by nas wypełnić swoją miłością i obsypać dobrodziejstwami. Obrazy są konkretne: „Jeśli to będziesz czynił, osiągniesz długie życie, szczęście, rozmnożysz się, wprowadzę cię do kraju mlekiem i miodem płynącym”.

Pierwsze przykazanie: Kochać Boga! Drugie: Kochać bliźniego (Mk 12,28)
Jest oczywiste, że istnieje łączność między judaizmem a chrześcijaństwem. Ewangelia dzisiejsza znajduje sposób, by powtórzyć nam dwa razy „SHeMa ISRAEL”, i dodaje dwa zdania, które są również zaczerpnięte ze Starego Przymierza.

1. Drugie przykazanie: „Będziesz miłował bliźniego jak siebie samego”. To nic nowego. To powtórzenie, słowo w słowo, za Księgą Kapłańską (19,18). Miłość braterska to nic oryginalnego: to prawo Starego Testamentu, jak i wszystkich religii i wszystkich norm ludzkich. Tym, co właściwe chrześcijaństwu, jest powszechny wymiar miłości: Jezus domaga się rozszerzenia miłości, aż do miłości nieprzyjaciół (Łk 6,27). To również głęboka tajemnica miłości braterskiej: Jezus wprowadza równość między bratem, Chrystusem i „Ojcem, „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych... najmniejszych, Mnieście uczynili...” (Mt 25,40). A kto mnie przyjmie, przyjmie Tego, który mnie posłał. W chrześcijaństwie nie ma miłości powierzchownej, miłości bliźniego bez miłowania „JAK Ja was umiłowałem”, (J 15,12) - mówi Jezus. Ewangelia dodaje jeszcze inną cechę charakterystyczną.

2. „Kochać Boga i bliźniego „daleko więcej znaczy" niż wszystkie całopalenia i ofiary”. To też nic nowego. To było już w Księsze Ozeasza (6,6). Już w Starym Testamencie Bóg nie zadowala się samym sprawowaniem kultu, jakby czekał przede wszystkim na nasze gesty modlitewne; to, czego oczekuje, to nasze życie.

Jezus, nasz Arcykapłan, złożył jedną ofiarę za wszystkich ofiarując samego siebie (Hbr 7,23-28)

Drugie czytanie podkreśla absolutną więź między ofiarą a życiem. To nie zwierzęta oddał Jezus w ofierze kultowej w świątyni jerozolimskiej. Ofiarował się w całkowitym darze z siebie - całym SERCEM, całą DUSZĄ i całą MOCĄ - na Kalwarii! Powtórzmy jeszcze raz, nowość Jezusa to nie wezwanie do miłości Boga i bliźniego, zapisane już w Starym Prawie, lecz konieczność poznania Jego samego, jako jedynego Pośrednika między Bogiem a ludźmi. „On ma kapłaństwo nieprzemijające. Przeto i zbawić na wieki może całkowicie tych, którzy przez Niego zbliżają się do Boga, bo zawsze żyje, aby się wstawiać za nami”.

Powtórzmy, Jego Eucharystia nie jest dowolnym, drugorzędnym środkiem, przez który od czasu do czasu możemy wypełnić nasze obowiązki względem Boga. To konieczny przepływ miłości Boga i braci... który uobecnia nam dzisiaj Jego WIECZNE kapłaństwo i wieczną OFIARĘ. Chrześcijanie to nie tylko ci, którzy miłują bliźnich, ani nawet ci, którzy kochają Boga - tylu innych to czyni, na szczęście - ale to ci, którzy przechodzą przez CIAŁO Chrystusa dla tych dwóch absolutnych, podstawowych miłości.


(Tekst pochodzi z książki "Cztery myśli na niedziele rok B" wydanej przez Wydawnictwo Archidiecezji Warszawskiej)