Liturgia - piękno i zakorzenienie

MODLITWA EUCHARYSTYCZNA

PREFACJA cz. 2

FORMUŁA WSTĘPNA

Nawiązuje ona do wcześniejszej odpowiedzi wiernych. Następuje w niej podkreślenie uniwersalnego charakteru składanego Bogu dziękczynienia – „zawsze i wszędzie”. Rozwinięta jest tytulatura Boga, wyrażona, w przeciwieństwie do liturgii wschodnich, w sposób pozytywny. Na Wschodzie bowiem, pod wpływem teologii apofatycznej (mówiącej o Bogu poprzez zastosowanie partykuły „nie”) dominowały takie określenia jak: Nieogarniony, Nieskończony, Niewyrażalny itp.
Większość prefacji zwraca się do Boga Ojca wspominając pośrednictwo Jezusa Chrystusa, niektóre jednak (np. IV Modlitwa Eucharystyczna, 2 i 3 na Wielki Post) o tym pośrednictwie nie wspominają.
Dla przykładu, jedna z formuł wstępnych:

Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie, Panie, Ojcze święty, wszechmogący wieczny Boże, przez Chrystusa Pana naszego.

EMBOLIZM PREFACYJNY

Jest to zmienny tekst, związany z liturgicznym charakterem danego dnia. Podając motyw dziękczynienia, czyni to wykorzystując teksty biblijne, patrystyczne czy teologiczne nawiązujące do Ewangelii lub dogmatycznych treści święta.
Dla przykładu:

On to po swoim zmartwychwstaniu jawnie się ukazał wszystkim swoim uczniom i na ich oczach wzniósł się do nieba, aby dać nam udział w swoim Bóstwie.

FORMUŁA KOŃCOWA

Przejście od embolizmu do formuły końcowej przyjmowało pięć form:

- „Przez Chrystusa naszego Pana, któremu właściwie, słusznie…”

- „Przez Chrystusa, którego wielbią…”

- „Przez Chrystusa, przez którego…”

- „przeto”

- „dlatego”

W liturgii najczęściej stosowana była forma pierwsza, a w następnej kolejności trzecia.
Formuła końcowa poszerza uwielbienie i dziękczynienie Kościoła i włącza je w uwielbienie i dziękczynienie aniołów i świętych.

Przykładowo:

Przeto z Aniołami i Archaniołami, z błogosławionymi Duchami oraz ze wszystkimi chórami niebios śpiewamy hymn ku Twojej chwale, bez końca wołając: