Sakrament chorych w Kościele Prawosławnym

Na uwagę zasługuje opis rytu namaszczenia, który znajdujemy w jedenastowiecznym manuskrypcie Paris Coislin 213. Wymaga on nie tylko siedmiu prezbiterów, ale odbywa się w ciągu siedmiu kolejnych dni i sprawowany jest w połączeniu z Eucharystią.

1. Proskomidia z użyciem siedmiu prosfor.
2. Poświęcenie oleju dokonywane po kolei przez każdego z kapłanów:
- Ps 50;
- napełnienie olejem łampady;
- modlitwa błogosławieństwa („O Panie, który w swym miłosierdziu”);
- zapalenie łampady z poświęconym olejem.
3. Liturgia eucharystyczna ze specjalnym prokimenonem, czytaniem z listów apostolskich, alleluja, psalmem, czytaniem z Ewangelii oraz koinonikonem.
4. Namaszczenie – po Modlitwie przed Amboną:
- każdy z prezbiterów bierze nieco oleju;
- śpiewany jest troparion świętym dobroczyńcom (bissierebrennikom);
- każdy z duchownych wypowiada modlitwę namaszczenia („O święty Ojcze, lekarzu naszych dusz i ciał”);
- każdy z duchownych namaszcza wszystkich obecnych na czole, uszach, piersiach i dłoniach;
- gdy śpiewany jest troparion świętym dobroczyńcom, kapłani rozchodzą się po całym domu i namaszczają jego drzwi, okna i ściany.
5. Zakończenie nabożeństwa:
(w głównym pomieszczeniu)
- dodatkowe tropariony;
- ofiarowanie kadzidła;
- czytanie ewangelicznej przypowieści o dobrym Samarytaninie (Łk 10);
- ektene (litania „błagalna”);
- rozesłanie;
(w świątyni)
- Ps 33;
- rozdanie antidoronu;
- rozesłanie.

Na zakończenie tekst stwierdza, iż jeśli w domu tym panuje dostatek, duchowni pozostają na posiłek. Cały ten obrzęd powtarzany jest przez siedem kolejnych dni, a za każdym razem przewodniczy mu inny duchowny. W czasie Wielkiego Postu regularną Liturgię eucharystyczną zastępuje Liturgia Uprzednie Poświęconych Darów.