Dziewictwo Maryi

Jeszcze tylko krótko w sprawie zacytowanego na początku tego postscriptum pytania: „Czy gdyby Maryja nie była dziewicą, byłaby mniej święta?” Ależ oczywiście, że nie! Między świętością Matki Bożej a Jej wiecznym dziewictwem nie zachodzi żaden związek przyczynowo-skutkowy. Maryja ani nie jest święta, dlatego że jest dziewicą, ani nie jest dziewicą, dlatego że jest święta. Zarówno świętość jak i dziewictwo Bożej Rodzicielki to dwa odrębne, kauzalnie od siebie niezależne, dary Bożej łaski, które Maryja otrzymała, przyjęła i zrealizowała w swoim życiu przez posłuszne podporządkowanie się Bożej woli i pokorne wypełnienie planu Najwyższego wobec Niej.

Zaskakująca jest dla mnie poniekąd trudność w zaakceptowaniu możliwości pozostania przez Maryję dziewicą w małżeństwie. O ile pozostałe aspekty jej wiecznego dziewictwa (czyli ante partum i in partu) koniecznie wymagają przyjęcia ponadnaturalnej, cudownej Bożej ingerencji, łaski burzącej zwykły porządek natury, o tyle wstrzemięźliwość seksualna przez całe życie nie jest w zasadzie niczym wyjątkowym. Wiele było na przestrzeni dziejów jak również w dzisiejszych czasach osób, które dobrowolnie ze względu na Boga rezygnują z realizacji potrzeb związanych z tą sferą swojego życia: zakonnice i zakonnicy, księża dotrzymujący zobowiązania celibatu, no i mamy casus tzw. „białych małżeństw” (nie jest to może jakaś szeroka grupa, lecz jednostkowe przypadki, ale chodzi o to, że w ogóle się zdarzają); jak mówił o tym Pan Jezus: „Kto może pojąć, niech pojmuje!” (Mt 19, 12d). Ostatecznie nie jest to nawet praktyka specyficznie katolicka / chrześcijańska, bo także w innych religiach można się z nią spotkać. Sytuacja Maryi i Józefa nie jest zatem w tym kontekście niczym szczególnym. Skąd więc ten opór w przyjęciu tej części dogmatu o wiecznym dziewictwie Maryi? Choć może źle sformułowałem diagnozę postawioną w pierwszym zdaniu tego akapitu, może to nie problem „możliwości”, lecz „pewności”: może nie chodzi o to, że niektórym trudno jest zaakceptować samą możliwość małżeńskiej relacji bez angażowania się w stosunki seksualne (dopuszczają, że mogłoby tak być), lecz krew się w nich burzy na fakt, że Kościół twierdzi, że w przypadku Maryi i Józefa z całą pewnością tak było, wyznaje to jako prawdę wiary (i to taką o najwyższym stopniu teologicznej pewności, czyli de fide) i podaje wszystkim swoim członkom bezwarunkowo do wierzenia. Na takie postawienie sprawy (na takie dictum acerbum ;-) ) nie potrafię znaleźć już żadnej wyrafinowanej odpowiedzi.

Jedyne więc, co mi w końcu pozostaje, to tylko – lub może aż – argument z autorytetu:

Skoro Kościół na przestrzeni wieków, właściwie od samego początku swego istnienia aż po dzień dzisiejszy, niejednokrotnie wypowiadał się na różnych poziomach magisterialnej pewności w temacie wiecznego dziewictwa Matki Bożej (patrz wyżej), skoro nieprzeliczone rzesze świętych i błogosławionych z radością wyznawały ten dogmat, wychwalając Boga za przeobfity dar Jego łaski, i były nomen omen święcie przekonane o jego prawdziwości, to dlaczego ja miałbym być od nich wszystkich mądrzejszy i twierdzić, że lepiej znam Boży zamysł i wiem, „co dobre, święte, Bogu przyjemne”. Przeciwnie, uważam, że najlepsze, co mogę zrobić, to – nawet jeśli nie do końca rozumiem i nie mam dowodów – ukorzyć swój rozum i wyznać na przykład słowami chrzcielnej pieśni: „W to wierzyć zawsze mocno chcę, bo tego Kościół uczy mnie, w nim żyć, umierać pragnę”.

Święta Maryjo, Matko Boża, zawsze Dziewico – módl się za nami. Amen.