Droga Krzyżowa w Koloseum

6. Jezus biczowany i ukoronowany cierniem

Z Ewangelii według Marka (15, 15.17-19)

Piłat po ubiczowaniu Jezusa wydał Go na ukrzyżowanie. Następnie żołnierze ubrali Go w purpurę i uplótłszy wieniec z ciernia, włożyli Mu ją na głowę. I zaczęli Go pozdrawiać: «Witaj Królu żydowski!». Przy tym bili Go trzciną po głowie, pluli na Niego i przyklękając oddawali Mu hołd.

RODZINA ZASTĘPCZA

Nasz dom jest duży, nie tylko pod względem powierzchni, ale przede wszystkim pod względem bogactwa ludzkiego, które w nim mieszka. Od początku naszego małżeństwa nigdy nie było nas tylko dwoje. Przyjmowanie bólu było i jest aż do dzisiaj naszym powołaniem – po 42 latach małżeństwa i trójce dzieci, dziewiątce wnuków i piątce dzieci zaadoptowanych, nie samowystarczalnych i z poważnymi trudnościami psychicznymi – jest wszystkim, ale nie jest smutne. Nie zasługujemy na takie błogosławieństwo od życia. W duszy osoby, która wierzy, że pozostawianie ludzi cierpiących tylko samym sobie jest nieludzkie, Duch Święty pobudza wolę działania, by nie być obojętnym, obcym. Ból nas zmienił. Ból przywraca nas do tego, co najważniejsze, porządkuje życiowe priorytety i przywraca prostotę godności człowieka jako takiego. Na bolesnej drodze życia tak wielu biczowanych i krzyżowanych, obok nich, pod ciężarem ich krzyża, odkryliśmy, że prawdziwym królem jest ten, kto ofiarowuje swoje życie i daje siebie na pokarm, z duszą i ciałem.

Panie Jezu, który byłeś biczowany na ciele i na duchu.
R. Dona nobis pacem.

Ty, który poznałeś niewinny ból.
R. Dona nobis pacem.

Ty, który zostałeś upokorzony, znieważony, ukoronowany cierniem.
R. Dona nobis pacem.

Ojcze nasz...

Panie Jezu,
Który wycierpiałeś ból i pogardę,
wysłuchaj naszego błagania:
spraw, aby nasze rodziny
nauczyły się przyjmować tych, którzy są zranieni,
a my wszyscy byśmy przyjmowali i otaczali troską cierpienia innych.
Ty, który żyjesz i królujesz na wieki wieków.