Droga Krzyżowa w Koloseum

9. Jezus spotyka kobiety jerozolimskie

Z Ewangelii według św. Łukasza (23, 27-28)

Za Jezusem szło mnóstwo ludu, także kobiet, które zawodziły i płakały nad Nim. Lecz Jezus zwrócił się do nich i rzekł: «Córki jerozolimskie, nie płaczcie nade Mną; płaczcie raczej nad sobą i nad waszymi dziećmi!».

RODZINA ADOPCYJNA

Teraz jest nas czworo. Przez wiele lat było nas dwoje i stawialiśmy czoła krzyżowi samotności i formowania się rodzicielstwa innego niż to, które zawsze sobie wyobrażaliśmy. Adopcja to opowieść o życiu naznaczonym porzuceniem, które zostało uzdrowione przez otwarcie się. Ale porzucenie to rana, która zawsze krwawi. A adopcja to krzyż, który rodzice i dzieci dźwigają na swoich barkach razem, znosząc go, próbując złagodzić ból, ale także kochają go, jako część historii swojego dziecka. Boli jednak widok dziecka, które cierpi z powodu swojej przeszłości. Boli próba kochania go, nie mogąc w żaden sposób złagodzić jego bólu. Zaadoptowaliśmy się wzajemnie. I nie ma dnia, w którym nie budzimy się z myślą, że było warto; że cały ten wysiłek nie poszedł na marne; że ten krzyż, choć bolesny, kryje w sobie tajemnicę szczęścia.

Panie Jezu, który skupiłeś na sobie spojrzenia kobiet jerozolimskich.
R. Dona nobis pacem.

Ty, który ocierałeś łzy i pocieszałeś serca.
R. Dona nobis pacem.

Ty, który z odwagą przeszedłeś drogę krzyżową.
R. Dona nobis pacem.

Ojcze nasz...

Panie Jezu,
który poszedłeś naprzeciw krzyżowi
z otwartymi oczami i gotowym sercem,
wysłuchaj nasze prośby:
spraw, aby rodzice i ich adoptowane dzieci
wzrastali razem jako otwarte rodziny,
i abyśmy wszyscy współpracowali, by nieść radość bliźniemu.
Ty, który żyjesz i królujesz na wieki wieków.