Był V w. przed Chr. - Judejczycy już dawno powrócili z niewoli babilońskiej i odbudowali Świątynię Jerozolimską. Jednakże w sprawowanie kultu wkradła się rutyna, a do służby kapłańskiej, różnego rodzaju nadużycia. Narastające zobojętnienie i zaniedbania kapłanów spowodowały obniżenie gorliwości całego ludu – nie odprowadzano dziesięcin, rozszerzał się sceptycyzm  religijny i relatywizm moralny. Nader często zawierano małżeństwa mieszane - z pogankami. Trudno zatem dziwić się prorokowi Malachiaszowi i jego słowom skierowanym do kapłanów:
„Zboczyliście z drogi, wielu doprowadziliście do sprzeniewierzenia się Prawu, zerwaliście przymierze Lewiego, mówi Pan Zastępów. A przeto z mej woli jesteście lekceważeni i macie małe znaczenie wśród całego ludu, ponieważ nie trzymacie się moich dróg i stronniczo udzielacie pouczeń”.

Podobnie Chrystus upomina uczonych w Piśmie i faryzeuszy:
„Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać.”

Wydaje się, że moglibyśmy słuchać tych słów ze spokojem – bo nas one przecież nie dotyczą. To przestroga i nauka adresowana do księży – niech oni się nad nią pochylą. Ale czy rzeczywiście? Czyż św. Piotr nie pisał do wszystkich chrześcijan, zatem i do nas:
„Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, świętym narodem, ludem Bogu na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła” (1 P 2,9).

Składamy wiele deklaracji w mowie, oczekujemy respektowania naszych słów; czy jednak ich zestawienie z naszymi czynami nie ujawnia jakiegoś głębokiego pęknięcia pomiędzy tymi obszarami? Strzeżmy się, byśmy nie usłyszeli tej dojmującej oceny Pana: „Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie.” ?