Ja, Pan, twój Bóg, ująłem twą prawicę, mówiąc ci: «Nie lękaj się, przychodzę ci z pomocą». Nie bój się, robaczku Jakubie, nieboraku Izraelu!

Izrael zawarł kiedyś na Synaju z Bogiem przymierze: obiecał wierność Jego prawu, Bóg obiecał, że się będzie o niego troszczył. Ale Izrael ciągle łamał to przymierze. W poważnych i nawet arcyważnych sprawach. Jeśli mimo wszystko Bóg zapowiada, że się nad nim ulituje...

Ze mną też Bóg zawarł przymierze. W chrzcie, który włączył mnie w przymierze, jakie w imieniu ludzi zawarł z Nim Jego syn – Bóg – człowiek Jezus Chrystus. Pewnie i ode mnie przez moje małe i większe grzechu się nie odwróci. Przecież ciągle się staram, ciągle przepraszam, ciągle próbuję na nowo. I ja, gdyby mógł do mnie przemówić jakiś prorok, pewnie bym usłyszał: nie bój się robaczku, nieboraku.

Mam nadzieję, że jaka by mnie nie spotkała w życiu zła przygoda, wszystko ostatecznie dobrze się skończy.

Myśl dnia

W sugestywnym ruchu kołowym pomiędzy Eucharystią, która buduje Kościół i samym Kościołem, który sprawuje Eucharystię, pierwotną przyczyną jest ta, która wyraża się w stwierdzeniu: Kościół może celebrować i adorować tajemnicę Chrystusa obecnego w Eucharystii właśnie dlatego, że sam Chrystus dał się w niej pierwszy poprzez ofiarę Krzyża. Możliwość „czynienia” Eucharystii przez Kościół jest całkowicie zakorzeniona w darze, jaki Chrystus złożył z samego siebie. (Sacramentum Caritatis 14)