EWANGELIA ŚW. MARKA

Jest najkrótszą z czterech Ewangelii. Znaczna część jej tekstu znajduje się u św. Mateusza oraz u św. Łukasza, a tylko nieliczne jej fragmenty nie występują w tych Ewangeliach. Nie zawiera wielu znanych fragmentów z nauczania Jezusa: brak Kazania na Górze, z ośmioma błogosławieństwami i nową interpretacją Bożych przykazań, oraz brak wielu ewangelicznych przypowieści; zamiast długich oskarżeń przeciwko faryzeuszom występuje tylko krótkie ostrzeżenie przed uczonymi w Piśmie; nie ma też Modlitwy Pańskiej „Ojcze nasz”. Ewangelia ta rozpoczyna się od przedstawienia działalności Jana Chrzciciela, a pomija tzw. Ewangelię Dzieciństwa, znaną z wersji Mateuszowej i Łukaszowej. Przedstawia w bardzo zwięzłej formie wydarzenia po zmartwychwstaniu Jezusa.

Chociaż, według świadectwa z pierwszej połowy drugiego wieku, św. Marek przekazał pierwotną katechezę św. Piotra, przez starożytnych komentatorów jego Ewangelia była uważana tylko za skróconą wersję Ewangelii św. Mateusza, którą Ojcowie Kościoła najchętniej komentowali w swoich homiliach i dziełach. Dopiero w drugiej połowie dziewiętnastego wieku egzegeci uznali pierwszeństwo Ewangelii św. Marka i zależność od niej Ewangelii św. Mateusza oraz św. Łukasza. Od tego czasu poświęca się jej wiele uwagi w analizach historycznych, literackich i teologicznych. Jej prymat przejawia się również w tym, że od pierwszych słów - „początek Ewangelii” - pochodzi określenie gatunku literackiego czterech ksiąg przedstawiających słowa i czyny Jezusa jako Ewangelię - dobrą nowinę.

W całej Ewangelii św. Marka nauczanie Jezusa Wyraża się nie tylko w słowach, ale też czynach. Jego nauka jest radykalnie nowa w porównaniu z analogiczną działalnością uczonych w Piśmie, ponieważ jest głoszona z mocą objawiającą się w cudach (Mk 1,22.27). Źródłem tej działalności jest jedyna i niepowtarzalna relacja tego szczególnego Nauczyciela z Bogiem: jest On Jego Synem umiłowanym, wysłanym do ludzi, aby oni, słuchając Go, uznali Jego godność i oddali Mu owoce swojego życia (Mk 1,11; 9,7; 11,27-12,12).

(za: Gość Niedzielny Nr 3/2003)