NAMASZCZENIE

pokrycie ciała lub przedmiotu oliwą lub maścią. Na starożytnym Bliskim Wschodzie namaszczenie się aromatycznym olejkiem, zazwyczaj po kąpieli, było oznaką luksusu bądź świętowania. Dlatego żałobnicy wstrzymywali się od namaszczenia ciała (Iz 61,3). Namaszczenie było sposobem nadania komuś władzy, przykładem może być namaszczenie Salomona przy jego wstąpieniu na tron (1 Krl 1,39). Namaszczenie to mogło oznaczać uświęcenie czy aprobatę przez Boga, albo przeznaczenie kogoś lub czegoś na świętą służbę. Jakub namaścił kamień w Betel, nazywając miejsce, na którym się on znajdował, domem Bożym (Rdz 28,18). Aaron został namaszczony na kapłana (Wj 29,7), dlatego arcykapłana często nazywa się „namaszczonym kapłanem” (Kpł 4,3-15). W czasach Drugiej świątyni (od wygnania babilońskiego do 70 r. po Chr.) kapłani nie byli jednak namaszczani. Namaszczone zostały przybytek i jego sprzęty (Wj 40,9-15). 1 Sm 24,7 określa króla jako „pomazańca Pańskiego”, skąd wywodzi się termin i hebrajski masziach („Mesjasz”) i grecki christos („Chrystus”), oznaczające króla, który będzie panował u końca czasów. Piotr daje świadectwo o Jezusie z Nazaretu, „którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą” (Dz 10,38).
(EB)