NIEWIDOMI

są często wzmiankowani w tekstach biblijnych. Warunki klimatyczne i higieniczne Bliskiego Wschodu powodowały, że ślepota była schorzeniem bardzo często występującym w starożytności. Na jej rozpowszechnienie wskazują liczne odniesienia do ślepych błagających o pomoc (Mt 9,27; 20,30; 21,14; J 5,3).

Ślepota była uważana za naturalną oznakę podeszłego wieku (Izaak w Rdz 27,1; Heli w 1 Sm 4,15; prorok Achiasz w 1 Krl 14,4). W tym przypadku Biblia nie wspomina o żadnych cudownych uzdrowieniach. Zachowanie doskonałego wzroku aż do późnej starości było traktowane jako coś wyjątkowego, zasługującego na specjalną uwagę: „W chwili śmierci miał Mojżesz sto dwadzieścia lat, a wzrok jego nie był przyćmiony i siły go nie opuściły” (Pwt 34,7).

Biblia opowiada o utracie wzroku spowodowanej działaniem nadprzyrodzonym (Rdz 19,11). W kilku przypadkach ślepota tego rodzaju nie jest trwała, a osoby nią dotknięte odzyskują wzrok po pewnym czasie (2 Krl 6,18-20; Dz 9,8-9; 13,11). Tobiasz, który utracił wzrok w wyniku nieszczęśliwego wypadku (Tb 2), zostaje wyleczony nie tyle dzięki lekarstwu, w starożytności uważanemu za skuteczne w chorobach oczu, ile dzięki interwencji Bożej (Tb 11,11-13).

Przykładem rozróżnienia między schorzeniem wrodzonym a nabytym są ewangeliczne opisy uzdrowień. Jednym z najbardziej znanych opowiadań jest Janowa narracja o uzdrowieniu ślepego od urodzenia (J 9). Fakt wrodzonej wady wzmiankowany jest kilkakrotnie w długim opowiadaniu. Narrator podkreśla w ten sposób Boską moc cudotwórcy.

W opisie uzdrowienia niewidomego w okolicach Betsaidy stopniowe rozpoznawanie otoczenia pokazuje, że człowiek ten nie urodził się ślepy (Mk 8,24). Powolne odzyskiwanie pełnej sprawności symbolicznie ukazuje wielkie trudności uczniów Jezusa w dochodzeniu do pełnej prawdy o Boskiej tożsamości Mistrza i w akceptacji tej prawdy w drodze do Jerozolimy. Tę samą symbolikę przezwyciężania wewnętrznych oporów i zewnętrznych przeszkód, których doświadczają uczniowie Jezusa, rozwija opowiadanie o uzdrowieniu niewidomego pod Jerychem (Mk 10,46-52).
(za: Gość Niedzielny Nr 43/2003)