NIEDZIELA

jest wzmiankowana w Nowym Testamencie jako ”dzień Pański” lub ”pierwszy dzień tygodnia (po szabacie)”. Ostatnia księga Nowego Testamentu przekazuje wizję św. Jana: ”Doznałem zachwycenia w dzień Pański i posłyszałem za sobą potężny głos jak gdyby trąby mówiącej: »Co widzisz, napisz w księdze«” (Ap 1,10-11). Według zgodnego świadectwa Ewangelii zmartwychwstanie Jezusa nastąpiło ”pierwszego dnia po szabacie” (J 20,1; Mk 16,2-9; Łk 24,1). ”Tego samego dnia” Zmartwychwstały ukazuje się dwom uczniom w drodze do Emaus i łamie dla nich chleb (Łk 24,13-30). ”Pierwszego dnia tygodnia” ukazuje się uczniom, a za tydzień Tomaszowi (J 20,19-26). Wierni z Troady w pierwszym dniu po szabacie zbierali się razem ”na łamanie chleba” (Dz 20,7). Chrześcijanie zatem gromadzili się wokół Zmartwychwstałego, którego śmierć i zmartwychwstanie były zachętą i wzmocnieniem w czasie prześladowań: .”Przestań się lękać! Jam jest Pierwszy i Ostatni, i Żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków i mam klucze śmierci i Otchłani” (Ap 1,17-18).

Najstarsze świadectwa pozabiblijne potwierdzają, że niedziela to dzień, kiedy łamano chleb i składano dziękczynienie: ”W dniu Pana, w niedzielę, gromadźcie się razem, by łamać chleb i składać dziękczynienie” (Nauka Dwunastu Apostołów 14,1). Bardziej szczegółowy opis znajdujemy w piśmie pochodzącym z połowy II w.: ”W dniu zwanym Dniem Słońca odbywa się zebranie wszystkich razem, z miast i ze wsi, w jednym miejscu. Czyta się pamiętniki apostolskie lub pisma prorockie, póki czas pozwala. Potem, kiedy czytający przerwie, starszy udziela słowem napomnienia i zachęty do naśladowania tak pięknych rzeczy. Następnie razem wstajemy i modlimy się głośno. Potem, jak już powiedziano, skoro modlitwa się skończy, przynoszą chleb, wino i wodę, przełożony zanosi podobnie modlitwy i dziękczynienia ile może, a cały lud odpowiada głośno - Amen” (św. Justyn, I Apologia 65-67).
(za: ks. Artur Malina, Gość Niedzielny Nr 16/2004)