Narodziny Pokornego

Tekst do medytacji

(Iz 25,1-5)

Najpokorniejszy z pokornych

Prorok Izajasz śpiewa dziękczynną pieśń ku czci Boga, który jest panem historii, urzeczywistniającym swoje zamiary. W ten sposób Jahwe upokarza dzieła ludzkiej pychy. On sam okaże się twierdzą i schronieniem dla wiernego ludu. Boży wysłannik chce w ten sposób powiedzieć, że prawdziwe zwycięstwo odniosą ci, którzy zawierzają swoje życie Bogu i uznają Go za swojego Pana.

Szczególnym momentem dziękczynienia jest „pełnia czasu”, kiedy na wielkiej scenie świata pojawia się mały Jezus, najpokorniejszy z pokornych. Jego narodziny dokonują się w Betlejem. Prorok Micheasz zapowiadał siedem wieków wcześniej: „A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich! Z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności” (Mi 5,1-4a). Jak widać, Bóg upodobał sobie w tym, co po ludzku słabe, ubogie, bez znaczenia – co ludzie omijają, a nawet wręcz lekceważą. Z Jego woli Maryja, pokorna Służebnica Pańska, „porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie…” (Łk 2,7).

Do Nowo Narodzonego przybyli najpierw pokorni pasterze, którzy usłyszeli najradośniejsze na świecie orędzie „anioła Pańskiego”, zwiastuna Bożej chwały: „dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan” (Łk 2,11). A potem oglądali uwielbienie Boga przez „mnóstwo zastępów niebieskich”.

Pokora przychodzącego Mesjasza uczyniła Go Emmanuelem, czyli Bogiem z nami: „słowo stało się ciałem i rozbiło swój namiot między nami” (J 1,14). Chodzi o „namiot spotkania”, którym w Nowym Testamencie jest człowieczeństwo Chrystusa. To człowieczeństwo Syna Bożego staje się miejscem spotkania z Bogiem i objawienia Boga. Tak więc przez swoje Wcielenie pokorny Jezus „wszedł między lud ukochany, dzieląc z nim trudy i znoje” (kolęda: „Bóg się rodzi”). Pokora Mesjasza stanowi już od samego początku powód do lęku i niepokoju pysznego Heroda, który nawet w dziecku widzi zagrożenie dla swojej władzy. Władca Judei zostaje jednak upokorzony przez Mędrców ze Wschodu, którzy niweczą jego pokrętne plany zgładzenia Dziecięcia i inną drogą udają się do swojej ojczyzny (por. Łk2,12).

Jak zauważył papież Franciszek, pokora jest dla chrześcijanina «złotą regułą», a «robienie postępów» oznacza «uniżanie się». Czy może być bardziej pociągające świadectwo autentycznego chrześcijaństwa? Jesteśmy wezwani, by wraz z Jezusem przechodzić przez „bramę pokory” – w ten sposób uczymy się bojaźni Bożej, która jest zachwytem i przejęciem Boskim majestatem. Wywołuje w nas pragnienie adoracji, uwielbienia, przebywania w Bożej obecności. Zawierzając swoje życie Bogu, prośmy:

Panie Jezu, prosimy Cię, abyś na nowo narodził się w naszym życiu, w naszych rodzinach, Ojczyźnie i na całym świecie, zwłaszcza tam, gdzie zapanował grzech, ciemności, wojny, cierpienie niewinnych ludzi.