Znalezieni na drodze do Damaszku

Środa

Pan Grzegorz

Wielkie biurko, komputer, telefon, kilka słowników, masa karteczek, kilka długopisów, flamaster… na wygaszaczu laptopa znikający i pojawiający się napis: Kto nam przeszkodzi w podążaniu za prawdą? (Ga 5,7).

Pan Grzegorz był moim opiekunem praktyk w gazecie. Erudyta, ze znakomitym warsztatem dziennikarskim, człowiek wnikliwy, uparty, do tego taktowny. Bywał porywczy, ale poza tym sprawiał wrażenie niespotykanie spokojnego człowieka. Swego czasu studiował polonistykę, później filozofię i socjologię. – Aż dopadła mnie choroba filozofów: agnostycyzm – mówi o sobie.

Dla agnostyka wszystko jest względne, nie można dotrzeć do żadnego pewnika. Nie można niczego poznać. Świat staje się chaosem. Wszelkie poznawanie, szukanie sensu staje się pogonią za wiatrem. Z jednej strony wydaje się, że człowiek staje się bardziej wolny, bo jeśli nic nie jest pewne, żadne wartości, to nie trzeba się za niczym opowiadać, o nic walczyć. Ale czy można tak żyć?

Pan Grzegorz każdy dzień rozpoczyna od wizyty w Kaplicy Wieczystej Adoracji. Chce poznać mądrość Bożą ukrytą w tajemnicy ( 1 Kor 2,7). Nie takiej tajemnicy, która może kojarzyć się z baśniami, czy hasłem rzucanym, kiedy brak argumentów w dyskusji. Ale Tajemnicy, która jest Boża Obecnością.

Cóż więc… Otwórzcie i wy wasze serca (2 Kor 6,13b). Nie oszukujcie samych siebie! Jeśli ktoś uważa się za mądrego na tym świecie, niech się stanie głupim, aby stać się mądrym. Mądrość bowiem tego świata jest głupstwem u Boga (1 Kor 3,18-19).