20. Niedziela zwykła (B)

Mądrość stół zastawiła obficie

Ks. Antoni Dunajski

Eucharystia - cudowny wynalazek Bożej miłości - jest rzeczywistością zdecydowanie nowotestamentalną i wszelkie analogie ze znakami i wydarzeniami starotestamentalnymi nie mogą przesłonić faktu, że jako sakrament ustanowiony bezpośrednio przez Chrystusa Eucharystia od samego początku stanowiła „nowość” na tyle istotną, że określała charakter i tożsamość nowej religii chrześcijańskiej. Można powiedzieć, że (możliwie pełne) uczestnictwo w uczcie eucharystycznej jest wyznacznikiem stopnia naszego powiązania z Chrystusem i Kościołem oraz warunkiem życia prawdziwie chrześcijańskiego.

Pan Jezus powiedział to bardzo wyraźnie: „Jeżeli nie będziecie spożywać ciała Syna Człowieczego, (...) nie będziecie mieli życia w sobie”. Co to znaczy? Ano znaczy to, że bez tego nadprzyrodzonego wsparcia, jakim jest Komunia święta, nie będziemy w stanie wypełnić zadań, które wynikają z naszego chrześcijańskiego powołania. Nie będzie w nas „życia”, lecz zwyczajna religijna „wegetacja”, to znaczy stan, w którym niby się nie umiera, ale życie nie przynosi owoców zasługujących na zbawienie. Wielu z nas ma już pewnie za sobą takie doświadczenie, że dopóki jesteśmy w stanie łaski uświęcającej i możliwie regularnie w sposób pełny uczestniczymy w Eucharystii, potrafimy przez długi czas wytrwać w dobrym i ustrzec się grzechów ciężkich. Gdy stan łaski utracimy i przestajemy przystępować do Komunii świętej, nasze grzechy zaczynają się powtarzać. Św. Jan Bosko ostrzegał: „Niektórzy mówią, że aby często przystępować do Komunii, trzeba być świętym. To nieprawda. To oszustwo! Komunia jest dla tych, którzy chcą stać się świętymi, a nie dla świętych; lekarstwa podaje się chorym tak jak pokarm słabym”.

I na tym polega cała mądrość ambitnego chrześcijanina. Ma ona swoje źródło w Bożej mądrości, która prowadząc Izraela z niewoli do wolności, „zbudowała sobie dom (...), nabiła zwierząt, namieszała wina i stół zastawiła”. Był to stół zastawiony obficie nie tylko mięsem, chlebem i winem, ale także pokarmami duchowymi, jak choćby objawionym słowem prawa i rozwagi. W trosce o taką mądrość święty Paweł napominał pierwszych chrześcijan z Efezu, aby gromadząc się przy wspólnym stole nie upijali się winem, lecz napełniali Duchem, „przemawiając do siebie wzajemnie w psalmach i hymnach, i pieśniach pełnych ducha, śpiewając i wysławiając Pana” w swoich sercach i dziękując Panu Bogu za wszystko.
Stół, nawet ten „zastawiony obficie”, powinien nie tylko karmić, ale także łączyć. Dlatego „chleb żywy”, czyli Eucharystia, jest nie tylko ofiarą i pokarmem, ale także sakramentem zjednoczenia. Najpierw zjednoczenia ludzi z Bogiem. Wielki czciciel Najświętszego Sakramentu, św. Piotr J. Eymard, zauważył: „Miłość naturalna domaga się trzech rzeczy: obecności kochanej osoby, jej całkowitego posiadania i doskonałego z nią zjednoczenia; Jezus w pełni zaspokaja w porządku nadnaturalnym to prawo miłości w Eucharystii”. Przypomina się tu także spostrzeżenie św. Augustyna, że o ile przyjmowany przez nas w formie pokarmu zwykły chleb upodabnia się do nas i staje się częścią naszego ciała, to spożywane przez nas „ciało Syna Człowieczego” odwrotnie - upodabnia nas do siebie, do Chrystusa, jednocząc nas z Nim maksymalnie. Ale to eucharystyczne zjednoczenie owocuje także w płaszczyźnie horyzontalnej, poziomej, społecznej, jednocząc nas z braćmi i siostrami przyjmującymi to samo Ciało Chrystusa. Słusznie napisał Ludwik Evely, że istnieje tylko jeden dowód na to, że owocnie uczestniczyliśmy we Mszy św., a mianowicie „to, że wychodząc, czujemy, że mocniej się kochamy”.
To między innymi mamy na myśli, gdy mówimy, że Eucharystia jest źródłem i szczytem życia Kościoła. Eucharystia bowiem tworzy Kościół i najpełniej wyraża jego naturę. Przypomina, skąd wyszliśmy i dokąd idziemy. „Kościół - pisze Jan Cardonnel - jest ludem, który ma za zadanie przygotować wspólny stół dla całej ludzkości”.