5. Niedziela zwykła (C)

Oto ja, poślij mnie!

Ks. Roman Kempny

Kiedy Bóg staje przed człowiekiem, najpierw objawia mu swoją chwałę. Izajasz doświadczył w świątyni Jego świętości: „Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia jest pełna Jego chwały”.

Piotr przeżył szok, że Pan może łowić ryby w ciągu dnia, gdy on, doświadczony rybak niczego nie złowił w nocy: „Mistrzu całą noc pracowaliśmy i niceśmy nie ułowili. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieć. Skoro to uczynili zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać”.

Zadaniem Kościoła jest nieustannie przypominać i głosić z cierpliwością Ewangelię, którą otrzymał od Apostołów. Zmienione warunki niosą wiele podstawowych pytań o formy obecności Kościoła w niepokojach i bólu świata. Kościół stawia sobie pytanie: Jak urzeczywistniać Ewangelię dziś, u schyłku kończącego się wieku? Jak dotrzeć z Ewangelią do ludzi pytających o Chrystusa i obojętnych na Dobrą Nowinę? Jan Paweł II mówi o nowej ewangelizacji.

Nowej w swej gorliwości, metodzie, języku. Głównym jej sprawcą jest Duch Święty. On przychodzi z pomocą naszej ludzkiej słabości, zwłaszcza w budzeniu cnoty chrześcijańskiej nadziei. Dlatego Jan Paweł II w Liście Apostolskim «Tertio millennio adveniente» wzywa wszystkich, aby otworzyli serca na tchnienie Ducha Świętego. To działanie Ducha Świętego we wspólnocie Kościoła wyjaśnił Chrystus: „Pocieszyciel Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko co ja wam powiedziałem” (J 14,26). „Gdy przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie” (J 15,26).

Sytuacja chrześcijanina, który żyje troską o dzieło ewangelizacji na progu trzeciego tysiąclecia, przypomina pod wieloma względami sytuację Apostołów prowadzonych przez Ducha Świętego z Wieczernika na cały świat, ku wszystkim narodom (por. Mt 28, 19). Musieli wtedy podjąć ryzyko opuszczenia umiłowanych i znanych im ziem, odejść od przyzwyczajeń i nawyków i wejść w nową rzeczywistość Rzymu, Koryntu i innych nieznanych im ziem. Trzeba było nowym językiem i nowymi metodami głosić wielkie dzieła Boże, jakich Bóg dokonał w Jezusie Chrystusie.

Mimo napotkanej niechęci do prawdy o Zmartwychwstałym, Apostołowie się nie zniechęcają, a gdy trzeba zaświadczą o prawdzie Ewangelii męczeńską śmiercią. Na nowych szlakach, w nieznanych wcześniej miastach, w posłudze Słowa i w celebrowanej Eucharystii odnajdowali tę samą niewidzialną rzeczywistość łaski, która otworzyła oczy i serce smutnym i zawiedzionym wędrowcom na drodze do Emmaus. W obliczu jakościowo nowych sytuacji my również, niczym wędrowcy z Emmaus, musimy przezwyciężać uproszczone schematy myślenia, przeciętność w zaangażowaniu, zniechęcenie w dziele ewangelizacji, pokusę łatwego sukcesu.

To Duch Święty dokonuje prawdziwych cudów w naszych sercach. On jest niespokojnym Wichrem, który porywa i pociąga, wzywa do radykalizmu i duchowej rewolucji, do nowego narodzenia i nowego życia! Dlatego też „mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy” (Ga 5,25), „albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży są synami Bożymi” (Rz 8,14), bo „miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha, który został nam dany” (Rz 5,5) i „myśmy nie otrzymali ducha świata, lecz Ducha, który jest z Boga, dla poznania darów Bożych” (1Kor 2,12).

Dlatego odpowiedzią ucznia jest gotowość Proroka: Oto ja, poślij mnie! Oraz wspaniałomyślność Szymona, Jakuba i Jana, którzy zostawili wszystko i poszli za Nim. „Ducha nie gaście” (1Tes 5,19).