Wielka tajemnica wiary

Przymierze, czyli Pan Bóg rzuca koło ratunkowe

Żydowska pascha nawiązuje też do zawarcia z Bogiem przymierza na Synaju. Stało się tam coś więcej niż tylko nadanie przykazań Ludowi Wybranemu. Izraelici zawarli z Bogiem przymierze. Gdy wychodzili z Egiptu, zobaczyli, jak wielki Bóg wziął ich w obronę. I ten potężny Bóg, który potrafił czynić niesłychane rzeczy, zaproponował im układ: będzie się nimi dalej opiekował, jeśli oni będą przestrzegali prawa przymierza, czyli dziesięciu przykazań. To było dobre prawo, więc Izraelici bez większych oporów zgodzili się na zawarcie takiego układu.

Panujący w tym kręgu kulturowym zwyczaj nakazywał na znak zawartego przymierza skropić się krwią zabitego zwierzęcia, a jego mięso zjeść na wspólnej uczcie. Pokropienie krwią miało znaczyć: „Jeśli nie będę wierny przymierzu, niech się ze mną stanie, jak z tym zwierzęciem”. Podobnie uczyniono zawierając przymierze z Bogiem: połową krwi wołów skropiono symbolizujący Boga ołtarz, a drugą pokropiono lud; część mięsa spalono dla Boga, a część zjadł lud.

Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus o kielichu z winem powiedział: „Ten kielich, to nowe przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana” (Łk 22, 20). Jego śmierć jest więc ofiarą zapowiadanego przez proroków Nowego Przymierza, jakie Bóg obiecał zawrzeć kiedyś z Nowym Ludem Bożym, czyli – dziś to już wiemy - Kościołem. To o nim pisał o nim niegdyś Jeremiasz: „Oto nadchodzą dni - wyrocznia Pana - kiedy zawrę z domem Izraela i z domem judzkim nowe przymierze. Nie jak przymierze, które zawarłem z ich przodkami, kiedy ująłem ich za rękę, by wyprowadzić z ziemi egipskiej. To moje przymierze złamali, mimo że byłem ich Władcą - wyrocznia Pana. Lecz takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach - wyrocznia Pana: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi narodem (Jr 31, 31-33).

W dobrowolnie przyjętej śmierci swojego Syna Bóg zawiera z ludźmi Nowe i Wieczne Przymierze. Tak jak przymierze na Synaju ukonstytuowało wędrującego do Kanaanu Izraela jako Lud Boży, tak Śmierć Jezusa rodzi Kościół, wspólnotę Nowego Ludu Bożego, pielgrzymującego do nowej ziemi obiecanej, do szczęśliwej wieczności. Tę prawdę przypominają powtarzane przez kapłana słowa o Jezusowej krwi Nowego i Wiecznego Przymierza