Marzenie wielu. Wygrać, znaleźć, spotkać złotą rybkę… Potem dobrze się urządzić, wieść życie ciche, spokojne, dostatnie. Tymczasem owych trzech, ot, tak po prostu, zostali obdarowani górą złota. Kaprys pana czy zamysł?

Uczono nas w szkole o takim, co nigdy nie chybił „względu dla wieku, pochodzenia, urodzenia i urzędu”. Tymczasem pan nie patrzy na wiek, pochodzenie i urząd. Daje sługom, czyli tej niższej grupie społecznej. Kaprys pana czy zamysł?

Jeden zakopał w ziemi. Znając swoje sługi pan musiał przewidzieć taką kolej rzeczy. Kaprys czy zamysł?

Zamysł Pana jest jeden: daje miarą natrzęsioną, opływającą, nie po to, by bogacić. Daje byśmy mogli kochać całym sercem, całym umysłem, całym sobą i wszystkim, co posiadamy. I by tej obdarowującej miłości nigdy niczego nie zabrakło.