Dziwna ta Ewangelia, którą wybrano do czytania w niedzielę Chrystusa Króla.  Drwiny z wiszącego na krzyżu Jezusa. I to zarówno ze strony Żydów,  rzymskich żołnierzy jak i współskazańca.  I to ma być ta królewskość?

Widać tak. W Wieczerniku Jezus myjąc uczniom nogi pokazał,  że panować znaczy służyć. Gdy wkładano mu na głowę cierniową koronę objawił się jako władca gotów przyjąć każdą wzgardę. Na krzyżu, to już był tylko dalszy ciąg tego cierpienia. Choć był i jest Królem Wszechświata,  nie pokazał swoim oprawcom i ich poplecznikom swojej mocy i władzy. Pozostał na krzyżu do końca. Tylko skruszonemu łotrowi złożył iście królewską obietnicę. Dziś będziesz ze mną w raju...

Niepokoi mnie jeszcze ta tabliczka nad Jego głową. Jezus z Nazaretu, Król Żydowski. W trzech językach. Żeby wszyscy, bez wyjątku, zrozumieli. To jest król. Naprawdę król...

Może ja też powinienem w końcu zrozumieć, że skoro Król nie musi być otoczony splendorem i zaszczytami, to tym bardziej jego sługa. Nie zamierzam nikogo krytykować. Myślę o sobie. Ja, uczeń Jezusa, nie powinienem oczekiwać lepszego traktowania...

Modlitwa

Kłaniam się Tobie, Panie Jezus Chryste i zginam przed Tobą swoje kolana, bo naprawdę jesteś tego godzien. Może gdybyś tu, na ziemi, żył otoczony dworskim splendorem, robiłbym to mniej chętnie. Trochę z musu. Ale Tyś się uniżył. Tak bardzo, że będąc Bogiem stałeś się sługą. I więcej, umarłeś odtrącony przez wszystkich i wzgardzony. Nie, nie chodzi mi o to, że chcę Ci Twoje poniżenie wynagrodzić. Żadna ludzka wdzięczność tego nie jest w stanie zrobić, tym bardziej mnie grzesznego. Naprawdę Cię podziwiam. I jestem dumny, że mam takiego Króla.