GRÓB JEZUSA

Grób żydowski był wykuty w skale (czasami wykorzystywano naturalne rozpadliny skalne) i składał się zasadniczo z dwóch pomieszczeń: przedsionka i właściwej komnaty grobowej, połączonych wąskim przejściem. W komnacie grobowej mieściły się najczęściej trzy ławy, wgłębienia lub nisze, gdzie składano ciała zmarłych.

Wejście zamykano kamieniem w kształcie dysku. Ciało zmarłego przed złożeniem do grobu przewiązywano płóciennymi przepaskami lub owijano w płótna, które przesypywano mieszaniną mirry (używanej do balsamowania zwłok) i aloesu (spełniającego rolę wonności). Twarz przykrywano chustą.

Najbliżsi krewni zmarłego przez siedem dni pozostawali w domu, obchodząc żałobę. W ciągu trzech dni po pogrzebie odwiedzali grób zmarłego. Maria Magdalena, która smuciła się po śmierci Jezusa, jakby była członkiem rodziny, poszła do grobu, aby dokończyć czynności związanych z pochówkiem, które trzeba było przerwać z powodu szabatu.

Pusty grób Jezusa przytaczany jest przez Ewangelistów nie jako dowód zmartwychwstania, lecz jako jego znak i potwierdzenie. Wiara w to fundamentalne dla całego chrześcijaństwa wydarzenie ma bowiem za podstawę nie fakt pustego grobu, lecz spotkania ze Zmartwychwstałym oraz bierze swój początek z orędzia bezpośrednich uczestników spotkań z żywą Osobą. Znak pustego grobu jest jednak istotny: wskazuje on na tożsamość Jezusa okresu przedpaschalnego i popaschalnego. Innymi słowy, osoba Zmartwychwstałego jest identyczna z Jezusem, który nauczał i czynił cuda, który był ukrzyżowany i został pogrzebany. Jezus jest ten sam, ciało Zmartwychwstałego jest Jego ciałem, chociaż od zmartwychwstania jest ciałem uwielbionym.
(za: Gość Niedzielny Nr 13/2002 i 16/2003)