8 grudnia - Niepokalane Poczęcie NMP

Być rycerzem Niepokalanej

ks. Leszek Smoliński

Archanioł Gabriel zjawiając się u najświętszej Dziewicy zwraca się do Niej: „Raduj się Pełna Łaski” (Łk 1,28). „Pełna Łaski”, to nowe imię, jakie boski posłaniec nadaje Maryi. To imię wskazuje, że ona od początku jest „Pełna Łaski”. Zapowiedziana już w Księdze Rodzaju i u proroka Izajasza (7, 14), od zawsze istnieje w zamyśle Boga, jak Mądrość (Prz 8). Przygotowana i gotowa na przyjęcie Syna Bożego – samą Łaskę.

Wiara w niepokalane poczęcie była w Kościele żywa zawsze. Natomiast 8 grudnia 1854 r. papież Pius IX ogłosił dogmat wiary, czyli uroczyście zdefiniował prawdę o Niepokalanym Poczęciu: „Ogłaszamy, orzekamy i określamy, że nauka, która utrzymuje, iż Najświętsza Maryja Panna od pierwszej chwili swego poczęcia – mocą szczególnej łaski i przywileju wszechmocnego Boga, mocą przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego – została zachowana nietknięta od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego, jest prawdą przez Boga objawioną i dlatego wszyscy wierni powinni w nią wytrwale i bez wahania wierzyć”.

Od 1854 r. cześć dla Niepokalanej szybko się rozpowszechniła w Kościele, szczególnie po objawieniach w Lourdes (1858). Tam Maryja wyjawiła Bernadecie Soubirous swoje imię: „Ja jestem Niepokalane Poczęcie”. W Polsce do rozkwitu nabożeństwa do Niepokalanej bardzo przyczynił się o. Maksymilian Kolbe, założyciel Niepokalanowa. Wcześniej, bo 16 października 1917 roku powstało Rycerstwo Niepokalanej, które stało się prostą realizacją prawdy o Niepokalanym Poczęciu Maryi, według rozumienia Maksymiliana Marii Kolbego, wówczas franciszkańskiego kleryka. W jego zamyśle Rycerstwo Niepokalanej stanowiło formę wcielenia maryjnego dogmatu w praktykę życia codziennego. W 1933 roku o. Kolbe, podczas podróży misyjnej, napisał w jednym ze swoich listów: „Pragniemy do tego stopnia należeć do Niepokalanej, by nie tylko nie pozostało w nas nic, co by nie było Jej, ale byśmy zostali unicestwieni w Niej, przemienieni w Nią, przeistoczeni w Nią, aby tylko Ona pozostała. – Byśmy tak bardzo byli Jej, jak Ona jest Boga” (Pisma I, 655).

O. Maksymilian pragnął, aby Rycerstwo wypełniało misję Kościoła, czyli wzywało do nawrócenia wszystkich grzeszników oraz ich uświęcenia „pod opieką i za pośrednictwem NMP Niepokalanej”. W tym procesie przemiany nieodzowne są dwa warunki: całkowite oddanie się Maryi za „narzędzie w Jej niepokalanych rękach” oraz noszenie „Cudownego Medalika”. I raz na dzień zwrócić się do NMP Niepokalanej z aktem strzelistym: „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy, i za wszystkimi, którzy się do Ciebie nie uciekają, zwłaszcza za nieprzyjaciółmi Kościoła świętego i poleconymi Tobie”.

Celem Rycerstwa jest wypełnianie misji Kościoła, którą stanowi wezwanie do nawrócenia wszystkich grzeszników oraz ich uświęcenie „pod opieką i za pośrednictwem NMP Niepokalanej”. W tym procesie przemiany nieodzowne są dwa warunki: całkowite oddanie się Maryi za „narzędzie w Jej niepokalanych rękach” oraz noszenie „Cudownego Medalika”. I zwracanie się raz na dzień do Niepokalanej Matki Kościoła krótkim wezwaniem modlitewnym – aktem strzelistym: "O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy, i za wszystkimi, którzy się do Ciebie nie uciekają, zwłaszcza za nieprzyjaciółmi Kościoła świętego i poleconymi Tobie” (Pisma II,215).

Ożywiając w sobie odważnego rycerza Maryi, prośmy słowami pieśni: