Rekolekcje na Wielki Tydzień: Dom Ojca

Ale nawet z tej niedorzeczności możemy się czegoś nauczyć, mianowicie tego, że kiedy ludzie są na tyle rozsądni, że wysyłając człowieka w jakąś obcą dziedzinę, zadbają o niego, żeby on tam mógł żyć, przysposabiają go jak mogą, na miarę swojej mądrości i na miarę swojej mocy, to i Pan Bóg najmądrzejszy kiedy zabiera swoje dzieci ziemskie gdzieś w tę nową krainę, która jest zupełnie dla nich obca i właściwe nie dla nich - nie są przysposobieni do życia w tamtym świecie - to ich też przysposabia na miarę swojej mądrości i na miarę swojej mocy od wewnątrz, daje im jakieś te nowe duchowe płuca i nowe duchowe serce, żeby mogli tam żyć swobodnie, nie w otoczce, tylko tak naturalnie, jak żyją tu na ziemi.

To jest właśnie ta tajemnica życia, którą Chrystus w swoich prostych słowach nazwał ziarnem gorczycznym, nazwał kwasem, który miesza niewiasta w trzy miary mąki. Powiada: ja to wam daję w dusze wasze tak jak ziarno, niech ono tam będzie, niech kiełkuje aż do czasu, niech się rozwija, niech wam daje te energie nowe, które was poniosą, które was ustawią na dom Ojca waszego; a gdy przyjdzie czas, to się ujawnią i rozkwitną w pełnię nowego życia, które okaże całą wspaniałość wtedy, kiedy pierwszy raz ujrzycie oblicze Ojca waszego.

Mówię do was o tym właśnie w tej chwili, kiedy przed wami staje realne spotkanie z Chrystusem i problem tego przekazania nowego życia: w sakramencie pokuty raz, w Eucharystii drugi raz. Daje wam Pan Jezus w tej chwili to samo życie, o którym mówił wówczas, za które dał swoją własną śmierć. I przekontemplujcie sobie również te trzy śmierci powtórne. Troje ludzi, którzy musieli umierać dwa razy za to, żeby ludzie w powadze, z zastanowieniem przystanęli nad tą prawdą o tym drugim życiu, że Chrystus naprawdę ma moc to życie dawać; życie przyniesione przez Niego z tamtego świata tym, którzy są Jego przyjaciółmi.

Jesteście właśnie w tej chwili przyjaciółmi Pana Boga i za niedługą chwilę weźmiecie Jego ciało i Jego krew z tego ołtarza - i chciałbym, żebyście to potraktowali może nie tak ze strachem, jak tamci, ale przynajmniej z jakimś wielkim zadziwieniem, z jakimś wielkim zastanowieniem i na miarę waszych zdolności myślenia zrozumieli, że to jest naprawdę przedziwny dar z tak daleka przyniesiony od Ojca, z tamtego Domu, że to jest właśnie to najrealniejsze, co was już w tej chwili z tamtym Domem łączy. Że to nie jest tylko jakaś obietnica, tylko że to już jest jakaś gwarancja, już jest coś, co rośnie w was po to, żeby tam się okazało, w tym Domu, czymś bardzo dojrzałym, wspaniałym i wielkim, co będzie chwałą Ojca i szczęściem dzieci.