Według prawosławia

Samotność

„Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?" (Mt 27,46 oraz Mk 15,34).
Tymi słowami rozpoczyna się Psalm 21 (22). Ten okrzyk udręki jest okrzykiem Jezusa na krzyżu: „Eli, Eli, lema sabachthani?”. Wiele powiedziano i napisano o tym okrzyku. My zwrócimy tutaj uwagę tylko na jedną sprawę; jak każdy Żyd, Jezus odmawiał psalmy w codziennej modlitwie, a w najmniejszym nawet stopniu nie wątpimy, że nasz Pan Jezus Chrystus modlił się bezustannie. Na krzyżu, w najdonioślejszej chwili swojej misji na ziemi, podejmuje On ten psalm przed swą śmiercią, a pierwsze słowa wyrywają się niczym krzyk.
Przeczytajmy ten psalm aż do końca, a będziemy zdumieni zauważając, do jakiego stopnia jego tekst odpowiada dokładnie ukrzyżowaniu na Golgocie.
„Ja zaś jestem robak, a nie człowiek, pośmiewisko ludzkie i wzgardzony u ludu” (werset 7).
Jezus znajduje siew sytuacji Hioba, ponieważ wszyscy ludzie odwrócili się od Niego z powodu bezmiaru Jego cierpienia.
„Szydzą ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą, rozwierają wargi, potrząsają głową: Zaufał Panu, niechże go wyzwoli, niechże go wyrwie, jeśli go miłuje” (wersety 8-9).
Jezus, wyciągnięty na krzyż, słyszał kroki przechodzących pod krzyżem, słyszał szyderstwa i kpiny tych, którzy potrząsali głowami, mówiąc: „Innych wybawiał, siebie nie może wybawić. (...) Zaufał Bogu: niechże Go teraz wybawi” (Mt 27,42-43). Mateusz użył tych samych słów, co Psalmista, by opisać Mękę. W dalszej części psalmu akcent położony zostaje na udrękę, jaką jest trwoga śmierci. Wersety 12-16 wyrażają lęk konającego; jego omdlałe ciało czuje się atakowane przez potwory pod postacią byków, lwów i psów, które krążą wokół niego w koszmarnej i przerażającej wizji.
„ Moje gardło suche jak skorupa, język mój przywiera do podniebienia”(werset 16).
To w tej chwili Jezus zawołał: ,,Pragnę!”. W Psalmie 68 (69), będącym także tragicznym poematem o konaniu, znajdujemy następujące słowa: „gdy byłem spragniony, poili mnie octem" (werset 22). Ten fakt z pewnością uderzył Ewangelistę Jana, który był obecny na Golgocie; spisując swoje świadectwo, zaznaczył w związku z pragnieniem Jezusa i z octem, że Pismo miało się wypełnić, gdyż jego pamięci narzucały się owe psalmy.
„Kładziesz mnie w prochu śmierci. Bo sfora psów mnie opada, osacza mnie zgraja złoczyńców. Przebodli ręce i nogi moje” (wersety 16-17).
Ten fragment opisuje to, co wydarzyło się przed podniesieniem krzyża, w chwili gdy Jezus jeszcze na ziemi został okrutnie przybity do drzewa.
„Policzyć mogę wszystkie moje kości” (werset 18). Tutaj można sobie bardzo realistycznie wyobrazić rozrywanego na części człowieka: jego członki są rozciągnięte do granic wytrzymałości, a kości sterczą spod napiętej skóry.
„Moje szaty dzielą między siebie i los rzucają o moją suknię” (werset 19).
Mateusz i Jan opisują postępowanie żołnierzy, którzy nie chcą rozrywać tuniki bez szwu. Po raz kolejny Jan uściśla, że miało się to stać zgodnie z Pismem, ponieważ jego samego, jako naocznego świadka, mocno uderzyło to, jak bardzo śmierć Jezusa zgadza się z psalmami i proroctwami. Począwszy od wersetu 20, styl psalmu nagle się zmienia; konający nie dostrzega już, co się wokół niego dzieje, ani ludzi, ani zgiełku; nie mówi już nawet o swoim cierpieniu, lecz cały zwraca się ku Bogu, pełen bezgranicznej i świetlanej nadziei.