Najświętszej Maryi Panny Różańcowej

Obok różańca „dominikańskiego” zaczęły pojawiać się przeróżne koronki. Szczególną sławę zdobyły sobie koronki zakonu serwitów i franciszkanów ku czci 7 Boleści i 7 Radości Najśw. Maryi Panny. Bardzo je propagowali bernardyni, a w Polsce bł. Władysław z Gielniowa (1440-1505).

Nazwaliśmy różaniec „własnością chrześcijaństwa”, bowiem dopiero w Kościele katolickim stał się on powszechną własnością jego wyznawców i przybrał formę oryginalną, własną, wyróżniającą się od „różańców” wśród innych religii świata. Nosił on różne nazwy: Psałterz Maryjny, Salutationes (Pozdrowienia), czy wreszcie Rosarium - Różaniec, wieniec z róż.

Najpopularniejsza modlitwa katolików

Nie jest to modlitwa urzędowa Kościoła. Nie wchodzi do oficjalnej liturgii, jest modlitwą prywatną wiernych. A jednak bez przesady uznaliśmy ją za „najpopularniejszą modlitwą wiernych Kościoła”. Zna tę modlitwę każdy katolik, nawet dziecko. Jest więc własnością setek milionów rzesz katolików. Co o tym zadecydowało?

Łatwość i prostota różańca. Składa się on przecież z modlitw codziennych, najpowszechniej używanych: Modlitwy Pańskiej i Pozdrowienia Anielskiego. Można go odmawiać niemal w każdym czasie i na każdym miejscu. Rozważanie tajemnic z życia Pana Jezusa i Jego Matki, dołączone w wiekach późniejszych (XVI), nadało różańcowi formę rozmyślania, kontemplacji Ewangelii, co pozwala nie tylko lepiej poznać życie Chrystusa, ale je także naśladować.

Spopularyzowali tę modlitwę święci Pańscy, gdyż była ona ich modlitwą ulubioną, z którą nie rozstawali się nigdy. Św. Stanisław Kostka (+ 1568) prosi, by mu przy śmierci dano do rąk różaniec, bo to najmilsza pamiątka od niebieskiej Matki. Św. Teresa z Avila (+ 1582) jako siedmioletnia dziewczynka z bratem wyszukuje w ogrodzie ustronie, gdzie odmawia z nim różaniec. Św. Karol Boromeusz (+ 1584)był jednym z najżarliwszych propagatorów bractw różańcowych. Św. Filip Nereusz (+ 1595) nawet w nocy nie rozstawał się ze swoim różańcem. Św. Franciszek Salezy(+ 1622) i św. Joanna de Chantal (+ 1541) ślubem zobowiązali się do codziennego odmawiania różańca. Św. Józef Kalasanty (+ 1648), św. Jan de la Salle (+ 1719) i św. Jan Bosko (+ 1888) wprowadzili codzienne odmawianie cząstki różańca świętego nie tylko w swoich rodzinach zakonnych, ale także wśród wychowanków. Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort nosił przy sobie stale u pasa duży różaniec, podobnie św. Alfons Liguori (+ 1787). To tylko kilka przykładów, gdyż nie było wśród świętych, poczynając od wieku XVI, którzy by tej modlitwy sami nie odmawiali i nie propagowali.