15. Niedziela zwykła (B)

Przywołani i rozesłani

ks. Jan Waliczek

Od ołtarza słychać: „Idźcie w pokoju Chrystusa”. Niektórzy zniecierpliwieni, inni lekko znudzeni zaczynają opuszczać zajmowane w kościele miejsca i zerkając na zegarki sprawdzają czas trwania liturgicznej celebry. Być może czekali na „idźcie”, jak żołnierz czeka na „spocznij”. Zadowoleni z poczucia spełnionego, niedzielnego obowiązku wnet wejdą w toczące się sprawy i zajęcia codzienności. Czy nadchodzący tydzień będą przeżywać i kształtować po chrześcijańsku?

Istnieje wiele powodów słabego promieniowania chrześcijaństwa w życiu codziennym. Do najistotniejszych należy nieobecność wielu katolików na niedzielnej Eucharystii. Ci zaś, którzy w niej uczestniczą, często wychodzą z kościoła jakby nareszcie zwolnieni, nie zaś jako posłani od Chrystusa do świata. W mszalnym „idźcie” zawarta jest myśl nie tyle rozwiązania zgromadzenia, ile raczej posłania z misją dawania świadectwa światu. Jezus używając zwrotu „idźcie” zazwyczaj łączył go z poleceniem wykonywania pewnych zadań. Wysyłał uczniów do Jana Chrzciciela (Mt 11,4), po zmartwychwstaniu do braci (Mt 28,10), a nawet do wszystkich narodów (Mt 28,19). Kazał też za sobą iść i nieść krzyż (Mt 10, 38), a także iść za sobą jak za światłem (J 8,12).

Także dzisiaj w liturgii słyszymy, że Jezus zaczął rozsyłać Dwunastu, ale wpierw „przywołał ich do siebie”. Nie może iść w świat z posłaniem Jezusa ten, kto nie pozwala Mu się przedtem przywołać. Osobisty kontakt z Jezusem jest warunkiem posłania. W tym kontakcie wzrasta miłość i pogłębia się wiara. Kontakt ten przydaje odwagi i gorliwości. U Jezusa nabiera się przeświadczenia, że pójdzie się do innych w Jego imię, w oparciu o Jego autorytet i w Jego sprawie, która też jest sprawą człowieka. Taki był porządek rzeczy w posłaniu Dwunastu i taki został zachowany w życiu Kościoła

Posoborowa odnowa liturgiczna podkreśliła element rozsyłania wyznawców Chrystusa z Jego misją. Formuły uroczystych błogosławieństw przed rozesłaniem nie tylko wzywają łaski Trójjedynego Boga dla zgromadzonych, ale też przypominają im o postawach i zadaniach, które mają realizować tą łaską wsparci. Księga liturgiczna «Obrzędy Błogosławieństw» przyniosła propozycje specjalnych obrzędów, będących momentem oficjalnego rozesłania przez Kościół głosicieli Ewangelii. Tak więc znajdujemy tam obrzędy rozesłania do pracy misyjnej księży, diakonów, osób zakonnych, a także ludzi świeckich. Jeszcze szerszą przydatność w naszych warunkach powinien znaleźć obrzęd „błogosławieństwa osób upoważnionych w Kościele lokalnym do doprowadzenia katechizacji”. Od kilku lat nowe i często bardzo trudne doświadczenie katechetyczne uświadamia katechizującym potrzebę szczególnego błogosławieństwa oraz konieczność żywej świadomości, że tak właśnie spełnia się uczestnictwo w misji Chrystusa i Jego Kościoła. Niepodobna temu trudowi sprostać bez ustawicznego wsłuchiwania się w Chrystusowe „idźcie”.

Powołanie wszystkich swoich wyznawców Chrystus rozciągnął pomiędzy „przywołał ich do siebie” a „zaczął rozsyłać ich”. Chrześcijanin musi świadomie swoje życie wpisywać między biegun przybywania do Chrystusa a biegun posłania przez Chrystusa. Tego wymaga natura chrześcijaństwa. Tego wymaga nowa ewangelizacja.

Oba te bieguny mają swoje miejsce w sprawowaniu Eucharystii. Ten sam Chrystus na nią zaprasza i z niej z misją rozsyła. Stąd rozwój dzieła misyjnego, ewangelizacyjnego i katechetycznego zawsze będzie wykładnią życia eucharystycznego wierzących.

Nie można wykreślić z Ewangelii jeszcze jednego „idźcie”: „Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny...” (Mt 25,41). To już nie jest słowo rozesłania. Oby posłuszeństwo słowu rozesłania uchroniło ludzkość przed słowem najdramatyczniejszego odesłania.