33. Niedziela zwykła (A)

Dzień Pański przyjdzie...

ks. Wacław Depo

Zbliżający się koniec roku liturgicznego i kalendarzowego skłania nas do myślenia... o przyszłości. Jednym z najtrudniejszych artykułów wiary i znaków historii zbawienia jest Dzień Powtórnego Przyjścia Jezusa Chrystusa i związany z nim Sąd Boży nad światem i każdym człowiekiem. Święty Paweł ostrzega nas, że „Dzień Pański przyjdzie jak złodziej w nocy”, a więc niespodziewanie i bez wcześniejszego uprzedzenia. Dlatego trzeba nam w liturgii Kościoła umieć odszukiwać takie teksty modlitwy, które uczą nas właściwej perspektywy wiary. Oto przykłady: „Prosimy Cię, Boże, niech Twoja łaska zawsze nas uprzedza i stale nam towarzyszy, pobudzając naszą gorliwość do pełnienia dobrych uczynków”; „Wszechmogący Boże, uprzedzaj swoim natchnieniem nasze czyny i wspieraj je swoją łaską, aby każde nasze działanie od Ciebie brało początek i w Tobie znajdowało dopełnienie”. Z kolei czytana dzisiaj Jezusowa przypowieść o talentach, poucza nas, jak mamy przeżywać próby wiary, kiedy po ludzku biorąc Pan Bóg „spóźnia się” ze swoją ingerencją i swoimi wyrokami. Postawa uczniów Jezusa, którzy dzięki Niemu są „synami światłości i synami dnia” ma się objawiać nie tyle w nadzwyczajności i czekaniu na cud, co w normalności codziennych obowiązków wobec Boga i drugiego człowieka. Bardzo trafnie określa to łacińskie przysłowie: Quidquid agis prudenter agas et respice finem (Cokolwiek czynisz, czyń roztropnie i patrz końca). Albowiem ów koniec, który rozpocznie się wraz z Powtórnym Przyjściem Chrystusa, w dużej mierze zależy od naszej codzienności, osobistych zmagań i wyborów, których już nie da się wymazać i powtórzyć... Jak nam wszystkim i każdemu potrzeba normalności, i to nie tylko w układach politycznych czy gospodarczych, ale przede wszystkim – w sercu i mowie każdego z nas. Ujawnia to bardzo drastycznie dyskusja i głosowanie nad ustawą „o ochronie życia ludzkiego”, nie tylko w Parlamencie czy Senacie Rzeczypospolitej, ale w naszych domach...

Uczciwość i rzetelność w pracy dla wspólnego dobra, odpowiedzialne myślenie o przyszłości połączone z poszanowaniem ludzi starszych, sprawiedliwość i miłość społeczna – nie mogą być „stanami” od czasu do czasu, ale winny stać się codzienną rzeczywistością... Dopiero wtedy nasze chrześcijaństwo – czyli osobista więź z Chrystusem – nie będzie tylko „wystrojem świątecznym”, ale będzie – jak pisał Roman Brandstaetter „chrześcijaństwem chwil powszednich, z których składa się, wieczność...”

Wówczas również lepiej będziemy rozumieli prawdę słów Chrystusa wypowiedzianych w Mateuszowej wizji Sądu Ostatecznego: „Zaprawdę powiadam wam, wszystko, co uczyniliście jednemu z braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili... I wszystko, czego nie uczyniliście... Mnieście nie uczynili” (25,40–45). Widzimy więc oczyma wiary, że obecność i sąd Boży nad światem dokonuje się nie tyle w mocy nadzwyczajnych i zatrważających znaków: trzęsień ziemi, zarazy, głodu, wojen czy przewrotów, ale również w prostocie codziennych spraw człowieka, które przychodzi mu przeżywać. Przez te zwyczajne sprawy dojrzewamy do tych najtrudniejszych spotkań życia ludzkiego, dla których progiem jest śmierć...

Świadomość „ostatecznych spraw człowieka”, na które składają się: śmierć, sprawiedliwy sąd Boży, wspólnota życia z Bogiem w niebie lub wiekuiste oddalenie się od Boga w piekle – winna być dla nas inspiracją i motywem dobrego życia. Wówczas bowiem, kiedy „przyjdzie Dzień Pański” nie będzie on dla nas rodzajem „publicznego śledztwa w zaświatach”, lecz osobistym i radosnym spotkaniem z Bogiem. Powinno nas to napełniać radością, że Chrystus obiecuje nam nie tylko „zbawienie duszy”, ale całego człowieka, z wszelkim dobrem, które w tym życiu wybrał, ukształtował i do „którego przyłożył swoją rękę”. Pamiętajmy więc na słowa zapisane na jednej z bram cmentarnych w parafii Szewna koło Ostrowca Świętokrzyskiego, słowa, które niech nie odbierają nam radości życia, lecz niech pobudzają do większej odpowiedzialności: „Bóg widzi, czas ucieka, śmierć blisko, wieczność czeka...”.