Piękno celebracji - różnorodność funkcji liturgicznych
Piękno i blask zajaśnieją w pełni dopiero wtedy, gdy każdy będzie wykonywał "wszystko to i tylko to, co do niego należy" (KL 28), a zgromadzona wspólnota będzie się zachowywać jak prawdziwe Mistyczne Ciało Chrystusa, w którym każdy członek ma swoje zadanie (por. 1 Kor 12, 12-37).
Tekst ten pojawia się w rozdziale encykliki poświęconym pięknu celebracji liturgicznej. Pozornie odległe zagadnienia, jak przepisy i piękno, ukazują się tu w ścisłym powiązaniu. Jednym z kryteriów piękna celebracji jest jej "zgodność z obowiązującymi w Kościele prawnymi zasadami, które mają swoje źródło w woli Chrystusa i w szacunku dla sacrum, będącego wspólnym dobrem Kościoła" . Idąc za tym wezwaniem, przypatrzmy się uważniej trzeciemu rozdziałowi nowego wydania OWMR. W nim znajdują się najnowsze wskazania Kościoła na temat usługujących w liturgii (wytłuszczenie oznacza nową redakcję tekstu lub nowy tekst w stosunku do poprzedniego wydania OWMR).
| OWMR 1975 | OWMR 2002 |
|---|---|
|
ZADANIA I FUNKCJE W CZASIE MSZY ŚWIĘTEJ 58. Każdy z uczestników zgromadzenia eucharystycznego ma prawo i obowiązek wnieść wkład we wspólne uczestnictwo, w zależności od stopnia święceń i od spełnianej funkcji. Wszyscy zatem, tak słudzy liturgii, jak wierni, pełniąc swoje funkcje, mają czynić tylko to wszystko, co do nich należy, aby w ten sposób w samym porządku akcji liturgicznej ukazywał się Kościół ze swą strukturą różnych święceń i posług. |
FUNKCJE I POSŁUGI WE MSZY ŚWIĘTEJ 91. Celebracja Eucharystii jest czynnością Chrystusa i Kościoła, czyli świętego ludu zjednoczonego i zorganizowanego pod zwierzchnictwem biskupa. Należy ona do całego Ciała Kościoła, ujawnia je i na nie oddziałuje; poszczególnych zaś jego członków dotyczy w różny sposób, zależnie od zróżnicowania stanów, funkcji i aktualnego uczestnictwa. W ten sposób lud chrześcijański, "rodzaj wybrany, królewskie kapłaństwo, lud święty, naród nabyty" ujawnia swoją zwartą i hierarchiczną strukturę. Wszyscy więc, czy to wyświęceni szafarze czy to świeccy wierni, pełniący swój urząd posługi lub swoją funkcję, winni wykonywać tylko to wszystko, co do nich należy. |
|
Z WYŻSZYMI ŚWIĘCENIAMI 59. Każdym prawowitym odprawieniem Eucharystii kieruje biskup bądź osobiście, bądź przez swych pomocników, kapłanów. Kiedy biskup uczestniczy w Mszy, na której jest zgromadzony lud, wypada, aby on sam przewodniczył zgromadzeniu i odprawiał ją w łączności z kapłanami, jeśli to możliwe, koncelebrując z nimi. Nie chodzi przy tym o powiększenie zewnętrznej wystawności obrzędu, lecz o to, by w pełniejszym świetle ukazać tajemnicę Kościoła, który jest sakramentem jedności. Jeśli zaś biskup nie sprawuje sam Eucharystii, lecz kogo innego wyznacza do odprawiania, wypada, aby sam pokierował liturgią słowa i na końcu Mszy udzielił błogosławieństwa. 60. Również kapłan, który w społeczności wiernych ma sakramentalną władzę składania ofiary w imieniu Chrystusa, stoi na czele zgromadzonej wspólnoty, przewodniczy jej w modlitwie, głosi jej orędzie zbawienia, łączy lud ze sobą w składaniu ofiary Bogu Ojcu przez Chrystusa w Duchu Świętym, rozdaje swoim braciom Chleb życia wiecznego i razem z nimi go spożywa. Gdy więc sprawuje Eucharystię, niech z godnością, ale i z pokorą służy Bogu i ludowi, a swoim zachowaniem i sposobem wypowiadania słów Bożych niech ukazuje wiernym żywą obecność Chrystusa. 61. Wśród usługujących przy ołtarzu pierwsze miejsce zajmuje diakon, którego urząd od samego początku otaczano w Kościele wielkim szacunkiem. Podczas Mszy bowiem diakon ma do spełnienia jemu tylko właściwe funkcje: czyta Ewangelię, niekiedy głosi słowo Boże, podaje wiernym intencje modlitwy powszechnej, usługuje kapłanowi, rozdziela wiernym Eucharystię, zwłaszcza pod postacią wina, a w pewnych wypadkach podaje całemu zgromadzeniu wskazówki dotyczące gestów i postawy ciała. |
ZE ŚWIĘCEŃ 92. Wszelką prawowitą celebracją Eucharystii kieruje biskup osobiście albo przez prezbiterów, swoich współpracowników. Kiedy biskup uczestniczy we Mszy świętej, na której jest zgromadzony lud, wypada, aby on sam celebrował Eucharystię i zespolił ze sobą w świętej czynności prezbiterów jako koncelebransów. Dzieje się tak nie dla powiększenia zewnętrznej okazałości obrzędu, lecz celem ukazania w jaśniejszym świetle misterium Kościoła, "sakramentu jedności". Jeśli zaś biskup nie celebruje Eucharystii, lecz powierza to komuś innemu, wtedy wypada, aby ubrany w albę oraz stułę i kapę, oraz mając krzyż noszony na piersiach, przewodniczył Liturgii słowa i pod koniec Mszy świętej udzielił błogosławieństwa. 93. Także prezbiter, który na mocy święceń posiada w Kościele świętą władzę składania Ofiary w osobie Chrystusa, na tejże podstawie przewodniczy tu i teraz zgromadzonemu ludowi, kieruje jego modlitwą, głosi mu orędzie zbawienia oraz jednoczy ze sobą lud w składaniu Ofiary Bogu Ojcu przez Chrystusa, w Duchu Świętym; rozdaje braciom Chleb życia wiecznego i razem z nimi go spożywa. Kiedy więc celebruje Eucharystię, winien służyć Bogu i ludowi z godnością i pokorą, a sposobem zachowania się i wypowiadania Bożych słów ukazywać wiernym żywą obecność Chrystusa. 94. Na mocy przyjętych święceń diakon zajmuje pierwsze po prezbiterze miejsce wśród tych, którzy pełnią posługę w celebracji Eucharystii. Święty stan diakonatu już od czasów apostolskich cieszył się w Kościele wielkim szacunkiem. We Mszy świętej diakon wykonuje właściwe mu funkcje: głosi Ewangelię, niekiedy przepowiada Boże słowo, wygłasza intencje modlitwy powszechnej, pomaga kapłanowi przygotowując ołtarz i usługując przy sprawowaniu Ofiary, rozdziela wiernym Eucharystię, zwłaszcza pod postacią wina, a niekiedy także wzywa lud do wykonywania pewnych gestów i przyjmowania postaw ciała. |
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
