Piękno celebracji - różnorodność funkcji liturgicznych
Piękno i blask zajaśnieją w pełni dopiero wtedy, gdy każdy będzie wykonywał "wszystko to i tylko to, co do niego należy" (KL 28), a zgromadzona wspólnota będzie się zachowywać jak prawdziwe Mistyczne Ciało Chrystusa, w którym każdy członek ma swoje zadanie (por. 1 Kor 12, 12-37).
| OWMR 1975 | OWMR 2002 | |
|---|---|---|
|
71. Jeśli jest kilka osób, które mogą spełniać tę samą funkcję, wówczas nic nie stoi na przeszkodzie, by podzieliły one między siebie różne części tej funkcji. Na przykład jeden z diakonów może wykonać części przeznaczone do śpiewu, drugi usługiwać przy ołtarzu; gdy jest kilka czytań, dobrze będzie rozdzielić je między kilku lektorów itp. 72. Jeśli w Mszy z udziałem ludu jest tylko jeden usługujący, to może on spełniać różne funkcje. 73. Każdą akcję liturgiczną należy dobrze przygotować przy zgodnym współudziale wszystkich zainteresowanych, tak co do strony obrzędowej, jak i spraw duszpasterskich czy muzyki. Dokonuje się tego pod kierunkiem rektora kościoła, uwzględniając także zdanie wiernych w sprawach, które ich bezpośrednio dotyczą. |
108. Jeden i ten sam kapłan winien zawsze wykonywać urząd posługi przewodniczenia we wszystkich częściach celebracji, z wyjątkami właściwymi dla Mszy świętej, w której bierze udział biskup (por. wyżej nr 92). 109. Jeśli jest kilka osób, które mogą pełnić tę samą funkcję, wówczas nic nie stoi na przeszkodzie, by podzieliły one między siebie różne części tej funkcji. Na przykład jeden z diakonów może wykonać części przeznaczone do śpiewu, drugi usługiwać przy ołtarzu; gdy jest kilka czytań, dobrze będzie rozdzielić je między kilku lektorów itp. Nie wypada jednak, aby kilka osób dzieliło między siebie jedyny element celebracji, np. by dwóch lektorów wykonywało, jeden po drugim, to samo czytanie. Wyjątkiem jest opis Męki Pańskiej. 110. Jeśli we Mszy świętej z udziałem ludu jest tylko jeden usługujący, winien wykonywać różne funkcje. 111. Każdą celebrację liturgiczną należy starannie przygotować przy zgodnym współudziale wszystkich zainteresowanych oraz przy użyciu mszału i innych ksiąg liturgicznych, tak co do strony obrzędowej, jak i spraw duszpasterskich czy muzyki. Dokonuje się tego pod kierunkiem rektora kościoła, uwzględniając także zdanie wiernych w sprawach, które ich bezpośrednio dotyczą. Kapłanowi zaś przewodniczącemu celebracji przysługuje zawsze prawo decydowania o tym, co należy do jego zadań. |
Przeprowadzone porównanie drugiego i trzeciego wydania OWMR wskazuje na kilka nowości. Niektóre z nich mają charakter dopowiedzeń wyjaśniających wyraźniej omawiane zagadnienia. Inne zaś można rozumieć jako wskazanie pewnego kierunku rozwoju myślenia o posługiwaniu wiernych świeckich w liturgii. Te właśnie myśli powinny się stać przedmiotem dokładniejszej analizy. W nich są zawarte inspiracje do duszpasterstwa służby liturgicznej w naszych wspólnotach.
Można wyróżnić trzy tego rodzaju nowości: 1 - Wyróżnienie posług stałych; 2 - Poszerzenie osób, których czynności są nazwane funkcją liturgiczną; 3 - Wyróżnienie dwojakiej formy powierzenia funkcji liturgicznej świeckim przez proboszcza lub rektora kościoła.
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
