Izajaszowe „radośnie śpiewające ruiny” – to uosobienie naszych traum, upadków, nieszczęść, kiedy dotyka ich Boża łaska… Święty Jan pisze, że świat przez Boga stworzony Boga nie rozpoznał. Więc może się z nami stać i tak. Możemy odrzucić to, co zostało nam ofiarowane, przeoczyć Obecność, nie poznać Nieogarnionego.

A jednak ta bożonarodzeniowa radość – radość na zgliszczach (tym ogólnikowym określeniem podsumujmy stan naszych ludzkich spraw Anno Domini 2019) – jest przecież tyleż niespodziewana, co prawdziwa. Nie powinno być nawet tych wielu małych cudów przy naszych stołach, na naszych ulicach i w domach – a są. I blisko jest Ten, z którego „pełności wszyscy otrzymaliśmy – łaskę po łasce”.

Myśl dnia

„Kto się karmi Chrystusem w Eucharystii, nie potrzebuje wyczekiwać zaświatów, żeby otrzymać życie wieczne: posiada je już na ziemi, jako przedsmak przyszłej pełni, która obejmie człowieka do końca” (EdE 18).