Kryteria przynależności

Warto się nad tym zastanowić, ponieważ wszyscy jesteśmy do czegoś przyłączeni, do czegoś zdążamy i czegoś pragniemy. Kibice, którzy wierzą w swój zespół, obnoszą jego symbole, wykrzykują jego nazwę, jednoczą się w zwartej grupie, i – choć to przykre – czasami walczą z frakcjami przeciwnymi. Politycy, cóż... można by ich sklasyfikować według tej samej zasady, ponieważ wierzą w zwycięstwo swojej partii, debatują i negują dokonania drugiej strony w sposób podobny do kibiców, czego zresztą doświadczyliśmy podczas ostatnich starć wyborczych. Zaś przedstawiciele grup zawodowych muszą sprostać wymogom walki i konkurencji rynkowej.

Jednakże nie o takiej przynależności dzisiaj pora nam mówić, lecz o tej szczególnej, która wszystkich nas łączy, buduje zgodę, (chociaż i tutaj zdarzają się odstępstwa) i jedność, bez debaty, konkurencji, walki. To przynależność do Chrystusa. 

Jeśli w przypadku kibiców i polityków jesteśmy w stanie przewidzieć wynik meczu bądź wygrania wyborów, bowiem mamy narzędzia w postaci sondaży, to o naszej przyszłości po urozmaiconym (bądź nie) życiu niczego nie wiemy: „Któż bowiem z ludzi rozezna zamysł Boży albo któż pojmie wolę Pana? Nieśmiałe są myśli śmiertelników i przewidywania nasze zawodne, bo śmiertelne ciało przygniata duszę i ziemski przybytek obciąża lotny umysł. Mozolnie odkrywamy rzeczy tej ziemi, z trudem znajdujemy, co mamy pod ręką – a któż wyśledzi to, co jest na niebie?” (Mdr 9,13-16).

Kryteria naszej przynależności są one nam znane: wiara, Chrzest, Sakramenty, udział w Eucharystii. Tej przynależności nikt z nas nie neguje, nie szuka innej opcji, bo wiara w obietnice Boga uskrzydla i zachęca do dalszej pracy, której bazą powinno być to, czego nas nauczył Jezus, czyli modlitwa, nadzieja i miłość wzajemna.

Kartezjusz – filozof z XVI wieku – wypowiedział słynne zdanie „Cogito ergo sum” – Myślę, więc jestem. Pozwolę sobie sparafrazować to zdanie w sposób następujący: WIERZĘ, WIĘC JESTEM.