Przeczytaj

Ap 19,1-9

Potem usłyszałem jak gdyby głos donośny wielkiego tłumu w niebie – mówiących: «Alleluja! Zbawienie i chwała, i moc u Boga naszego, bo wyroki Jego prawdziwe są i sprawiedliwe, bo osądził Wielką Nierządnicę, co znieprawiała nierządem swym ziemię, i zażądał od niej poniesienia kary za krew swoich sług». I rzekli powtórnie: «Alleluja!» A dym jej wznosi się na wieki wieków. A dwudziestu czterech Starców upadło i czworo Zwierząt, i pokłon oddało Bogu zasiadającemu na tronie, mówiąc: «Amen! Alleluja!» I wyszedł głos od tronu, mówiący: «Chwalcie Boga naszego, wszyscy Jego słudzy, którzy się Go boicie, mali i wielcy!» I usłyszałem jakby głos wielkiego tłumu i jakby głos mnogich wód, i jakby głos potężnych gromów, które mówiły: «Alleluja, bo zakrólował Pan Bóg nasz, Wszechmogący. Weselmy się i radujmy, i dajmy Mu chwałę, bo nadeszły Gody Baranka, a Jego Małżonka się przystroiła, i dano jej oblec bisior lśniący i czysty» – bisior bowiem oznacza czyny sprawiedliwe świętych. I mówi mi: «Napisz: Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę Godów Baranka!» I mówi mi: «Te prawdziwe słowa są Boże».

Rozważ

Jest coś pociągającego w byciu dopuszczonym do tajemnicy, w byciu w ścisłym kręgu ludzi wtajemniczonych. Taka wiedza daje pewną przewagę, a nawet władzę. Pozwala sprawniej poruszać się wśród zawirowań, ułatwia życiową logistykę. Można się lepiej przygotować do tego, co nastąpi. Te dobre tajemnice (choćby najprostsze, na przykład co przygotowujemy leciwym rodzicom na rocznicę ślubu) pozwalają cieszyć się na długo zanim coś ważnego się wydarzy.

Chrześcijanie to ci, którzy wiedzą. Żyjąc wśród ludzi, dzieląc ich los – my wiemy, czym to się skończy. całkiem zwyczajnie, bez kombinowania. Nie dlatego, że jesteśmy mądrzejsi czy lepsi, ale ponieważ to zostało nam dane, to nam Bóg o sobie powiedział: że nas kocha i zginąć nam nie pozwoli.

Chrześcijanie to ci, którzy wiedzą. Nie lekceważmy tego. Bo z taką wiedzą łączy się odpowiedzialność. Nasza władza – to służba. Nasz krąg wtajemniczonych: to święci, męczennicy, ludzie pokorni i cisi. Nasza przewaga: to uczestnictwo w krzyżu Chrystusa, zanurzenie w śmierć i zmartwychwstanie.

Obrazy z Apokalipsy pokazują chwałę Bożą, ucztę, szczęście – naszą przyszłość. Oto zło zostało pokonane i możemy cieszyć się zwycięstwem Boga. Jest to dla nas dzisiaj jak uchylenie rąbka tajemnicy. Nie możemy żyć tak, jakbyśmy nie wiedzieli, co zostało dla świata przygotowane. Zanurzeni w czasie, musimy jeszcze na swój udział poczekać – ale zwycięstwo Boga już się dokonało, definitywne i ostateczne.

Dlatego i my już teraz wezwani jesteśmy do oddawania Bogu tej samej chwały, którą oddają Mu Starcy, Zwierzęta i cały niebieski tłum. Są tu nasi poprzednicy, dalecy i bliscy – dzieci Boga prawdziwego. Ich życie, cierpienie, trud – mogą nas czasem przejmować grozą, ale mamy udział w tej radości. Tym bardziej rozumiemy jak mogą się cieszyć, że przecież doskonale wiemy, jak to jest żyć tutaj, po tej stronie, w mroku świata. Wiemy, jak jest tutaj. I wiemy, jak głębokie jest nasze pragnienie światła, życia, szczęścia. Boże słowo zapewnia nas, że przy Nim, w niebie, nie ma już skargi, ale dziękczynienie.

Nic nie przepada z każdego dobra, które świadczyliśmy sobie nawzajem. „Bisior lśniący i czysty”, w który ubrany jest Kościół, ma w sobie wplecioną nić i naszego życia, niezależnie jak zwyczajne by się nam wydawało. Ten Kościół jest w nas ubrany – i choć moglibyśmy się przestraszyć takiej odpowiedzialności wobec tych, którzy na niego patrzą, pamiętajmy, że jest on ubrany w nas wszystkich. Nie ma tu jednej, osobnej, naszej nitki – a dobre czyny ludzi nam znanych i nieznanych, wspólnota, którą łączy Chrystus. Tym jesteśmy dla świata: który nie dowierza, odrzuca, pozostaje obojętny.

Wezwani na ucztę Godów Baranka. Szczęśliwi.

WIARA.PL DODANE 25.11.2022 AKTUALIZACJA 24.12.2022

Światła Soboru - Światła Adwentu

Adwent 2022 na wiara.pl. »

więcej »