Czytam, co św. Paweł pisze do Filipian

„Mam właśnie ufność, że Ten, który zapoczątkował w was dobre dzieło, dokończy go do dnia Chrystusa Jezusa. (...)  A modlę się o to, by miłość wasza doskonaliła się coraz bardziej i bardziej w głębszym poznaniu i wszelkim wyczuciu dla oceny tego, co lepsze (...)”

Uśmiecham się. Bo widzę jak bardzo to, co pisał, jest potwierdzeniem znanej, acz często zapominanej prawdy, że chrześcijanin ciągle jest w drodze. Ciągle coś Bogu zostaje w nas do dokończenia. Tak, Bogu w nas. Ciągle też człowiek sam może starać się, by wydoskonalić się w swojej wierze, w swojej nadziei i swojej miłości. Mniej istotne, w którym miejscu tej drogi dziś się znajduje. Zresztą to akurat trudno nieraz ocenić. Ważne, że na niej jest, że tą drogą podąża...

Zrobiłem już w swoim życiu te parę kroków. Ba, pewnie w niejednym miejscu poszedłem, w dobrym tych słów znaczeniu, na skróty. Wskazał mi je sam Pan Jezus. Nie, nie w prywatnym objawieniu. W Kazaniu na górze, w ośmiu błogosławieństwach. Nie rozpaczam więc nad swoją niedoskonałością,  gdy na kazaniu słyszę „mamy problem z tym”, „mamy problem z tamtym”. Nie to, jakobym był doskonały. Po prostu słowo „problem” tu nie pasuje. Będąc w drodze nie jestem przywiązany do tego, by musiało być zawsze tak, jak sobie wcześniej poukładałem...

I tylko razem z Pawłem dziś modlę się, żeby Bóg, jeśli trzeba, ciągle otwierał mi oczy na to, co mogłoby jeszcze w moim życiu być nie do pogodzenia z Ewangelią. Drobiazgi...  To tylko drobiazgi. Zresztą mam nadzieję, że ten, który zapoczątkował we mnie dobre dzieło, faktycznie sam je kiedyś dokończy i usunie to, co zostanie do poprawienia...

Franciszek, Gaudete et exsultate, 162

Słowo Boże wyraźnie zachęca nas, by „oprzeć się wszystkim, nawet najbardziej podstępnym atakom diabła” (Ef 6, 11) i ugasić „wszystkie rozżarzone pociski Złego” (Ef 6, 16). Nie są to poetyckie słowa, ponieważ także nasza droga do świętości jest nieustanną walką. Ten, kto nie chce tego uznać, będzie narażony na porażkę lub miernotę. W tej walce mamy potężną broń, jaką daje nam Pan: wiarę, wyrażającą się w modlitwie, rozważanie słowa Bożego, sprawowanie Mszy św., adorację eucharystyczną, Sakrament Pojednania, uczynki miłosierdzia, życie wspólnotowe, zaangażowanie misyjne.