Pokrzepcie ręce osłabłe, wzmocnijcie kolana omdlałe! Powiedzcie małodusznym: «Odwagi! Nie bójcie się! Oto wasz Bóg, oto pomsta; przychodzi Boża odpłata; On sam przychodzi, by was zbawić».

Hipoteza robocza: im dłużej człowiek żyje, tym bardziej jest poobijany. Trochę jak stary samochód. Tam otarcie, tam stuknięcie, gdzie indziej jeszcze ślad po czyimś zamaszystym otwarciu drzwi. Wszystko już też nie lśni jak dawniej, a tu i ówdzie zaczyna pojawiać się rdza. Może są tacy, których los „wyremontował”: co trzeba wyklepał albo wymienił, na nowo pomalował, ale to chyba jednak wyjątki....

Dziś słyszymy słowa Izajasza skierowane do takich właśnie „poobijanych”. Tych, którzy żyjąc w niewoli babilońskiej ciągle myśleli o ziemi swoich ojców, o ziemi świętej. Tyle że niekoniecznie mieli już odwagę, by zostawić swoją „mała stabilizację” i ruszać w drogę. Bo marzenia marzeniami, a życie...

Odczytuję je dziś jako słowa skierowane też do mnie. Bym nie porzucił marzeń o Bożym królestwie. Bym swojej drogi przez życie do Domu Ojca nie oddał dla małej stabilizacji w byle czym i czekania śmierć. Bym miał w Bogu nadzieję dającą ochotę, by ciągle iść dalej.

Franciszek, Gaudete et exsultate, 154

Błaganie jest wyrazem serca ufającego Bogu, które wie, że nie da rady o własnych siłach. W życiu wiernego ludu Bożego znajdujemy wiele błagań pełnych wiary, czułości i głębokiego zaufania (...) ​​Modlitwa będzie bardziej podobała się Bogu i będzie bardziej uświęcająca, jeśli w niej, poprzez wstawiennictwo, staramy się żyć podwójnym przykazaniem, jakie przekazał nam Jezus. Wstawiennictwo jest wyrazem naszego braterskiego zaangażowania wobec bliźnich, jeśli potrafimy włączyć w nie życie innych, ich najbardziej wstrząsające lęki i ich najpiękniejsze marzenia. O tym, kto wielkodusznie poświęca się wstawiennictwu, można powiedzieć słowami Biblii: „ To jest przyjaciel naszych braci, który wiele modli się za naród” (2Mch 15, 14).