Oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie.

Syn Człowieczy. Hebrajskie ben 'adam znaczy po prostu człowiek. Ale przecież nie tylko człowiek. Kim jest zobaczyli Piotr, Jakub i Jan. Usłyszeli, gdy otoczył ich obłok, a z obłoku odezwał się głos: to jest Mój Syn.

W takiej chwili wspominać o śmierci wydaje się wręcz nietaktem. Nic dziwnego, że nie mogli pojąć, co znaczy powstać z martwych. Śmierć w takiej chwili nie mogła się zmieścić w ludzkiej głowie. Przecież by powstać z martwych trzeba umrzeć. Czy śmierć może dotknąć Tego, o którym powiedziano, że Jego panowanie nie przeminie a królestwo nie ulegnie zagładzie?

Oto człowiek – powiedział wkrótce Piłat. Król – napisał na krzyżu. Niech zejdzie z krzyża – szydzili z Niego.

A przecież napisano: Zgładzono go z krainy żyjących, za grzechy mego ludu został zbity na śmierć. Napisano też: Dlatego w nagrodę przydzielę mu tłumy i posiądzie możnych jako zdobycz za to, że siebie na śmierć ofiarował. Nie trzeba było widzieć na własne oczy. Wystarczyło otwartym umysłem i sercem słuchać proroka Izajasza...

Królować na krzyżu? Można wykrzyknąć w osłupieniu i buncie: To nie droga dla człowieka! To tylko Bóg potrafi! Ale to nieprawda. Sam Bóg dał nam prostą receptę: To jest Mój Syn umiłowany. Jego słuchajcie.

A z Nim będziecie królować na wieki.