Jezus z Nazaretu

Abraham nie może posłać Łazarza do rodzinnego domu bogatego człowieka. Tu jednak przychodzi nam coś na myśl. Myślimy o wskrzeszeniu Łazarza z Betanii, o którym opowiada Ewangelia Jana. Co się wydarzyło? „Wielu spośród Żydów (...) uwierzyło w Niego” – mówi ewangelista. Udają się do faryzeuszów i donoszą im o tym, co się wydarzyło. Wtedy zostaje zwołane posiedzenie Sanhedrynu. Sprawa jest rozpatrywana z politycznego punktu widzenia. Poruszenie, które nastąpiło wśród ludu, mogłoby im ściągnąć na głowę Rzymian i stworzyć niebezpieczną sytuację. Podejmują więc decyzję zabicia Jezusa. Cud nie doprowadza do wiary, lecz rodzi zatwardziałość (J 11,45-53). Sięgnijmy myślą jeszcze dalej. Czy w postaci Łazarza, pokrytego ranami, leżącego pod drzwiami bogacza, nie dostrzegamy tajemnicy Jezusa, który „poniósł mękę poza miastem” (Hbr 13,12) i odarty z szat, rozciągnięty na krzyżu, został wystawiony na pohańbienie? Czy nie widzimy Jego ciała zbroczonego krwią, pokrytego ranami: „Ja zaś jestem robak, a nie człowiek, pośmiewisko ludzkie i wzgardzony przez lud” (Ps 22,7). Ten rzeczywisty Łazarz powstał z martwych i przyszedł, żeby nam o tym opowiedzieć. Jeśli w ten sposób w historii Łazarza dostrzegamy odpowiedź Jezusa na wysuwane przez współczesnych Mu ludzi żądanie znaków, harmonizuje to z centralną odpowiedzią, jaką Jezus dał na to żądanie. U Mateusza brzmi ona: „Plemię przewrotne i wiarołomne żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku proroka Jonasza. Albowiem jak Jonasz był trzy dni i trzy noce we wnętrznościach wielkiej ryby, tak Syn Człowieczy będzie trzy dni i trzy noce w łonie ziemi” (12,39n). U Łukasza czytamy: „To plemię jest plemieniem przewrotnym. Żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku Jonasza. Jak bowiem Jonasz stał się znakiem dla mieszkańców Niniwy, tak będzie Syn Człowieczy dla tego plemienia” (11,29n). Nie potrzebujemy tu analizować różnic dzielących te dwie wersje. Jedno jest jasne: znakiem Boga dla ludzi jest Syn Człowieczy – sam Jezus. A jest nim najpełniej w misterium paschalnym, w tajemnicy śmierci i zmartwychwstania. On sam jest „znakiem Jonasza”. On, ukrzyżowany i zmartwychwstały, jest prawdziwym Łazarzem. Do wiary w ten wielki znak Boga i do pójścia za nim zaprasza nas ta przypowieść. Jest ona czymś więcej niż tylko przypowieścią. Mówi o rzeczywistości, o rzeczywistości mającej decydujące znaczenie dla całej historii.