Poetycki tekst Jana bardziej skłania ku kontemplacji, zdumieniu i wdzięczności, niż do słownych, czyli ograniczonych ludzkim językiem rozważań. Zawsze można zapędzić się za daleko i – chcąc nie chcąc – otrzeć się o wielką teologię, próbującą interpretować hymn o Słowie i wyjaśniać go za pomocą całego języka tak samo mądrego, co i nic nie wyjaśniającego.

Zastanawia jak Pan Bóg reaguje słysząc o preegzystencji, proegzystencji, unii hipostatycznej i wszystkich innych, przez wieki wymyślonych terminach, próbujących wierzącym wytłumaczyć co tak naprawdę znaczy, że „Słowo stało się ciałem”. Pewnie jest zdziwiony, że człowiek, rozumem przez Niego stworzonym, jest w stanie tak zagmatwać coś, co jest dziecinnie proste.

O, właśnie… Dziecinnie… Dziecko… Bóg Dzieckiem po to, by człowiek odzyskał dziecięctwo. Jakie to proste i… jakie trudne. Bo chcielibyśmy przez odpowiedni zestaw modlitw, post i ćwiczenia duchowe… Nie zauważając kiedy zdziecinnienie zaczęliśmy nazywać dziecięctwem. Tymczasem punktem wyjścia jest On w nas. Rzeczywiście i realnie. Hostia w sercu. Jak mały Jezus w żłobie.