W cieniu Twojego Krzyża

Stacja 14. Jezus złożony do grobu.

Obmyto twe martwe ciało. Teraz można je owinąć w płótno wespół z mieszaniną mirry i aloesu, czyniąc tradycji zadość, i złożyć  w grobie, który użyczył Ci Józef z Arymatei. Ten grób to skalna pieczara, miejsce mroczne, posępne, przerażające, zimne i tak inne od tych, które znam z teraźniejszości. Inne dlatego, że wszystko zmieniłeś swą śmiercią, wszystko przewartościowałeś, nadając odmienne znaczenie. Dziś śmierć nie oznacza  kresu życia, a grób nie jest  miejscem smutku. Twój grób stał się przecież symbolem zwycięstwa nad śmiercią, miłości nad grzechem. Dzięki wierze jest miejscem, przez które ukazujesz mi niebo. Umarłeś i zostałeś pochowany, pogrzebany by nauczyć mnie umierania dla grzechu, dla dóbr tego świata i dla siebie...

Moja odpowiedzią na Tę miłość, może być tylko dążenie do zjednoczenia z Bogiem. By żyć, muszę się łączyć z Tobą jako Źródłem, inaczej me życie  będzie tylko egzystencją dążącą ku śmierci. Voltaire słusznie powiedział że  „dusza ludzka jest ogniem, należy go podsycać, bo gdy się nie rozszerza – gaśnie”.

Chryste, któryś przez złożenie do grobu ukazał konieczność rozkwitu i tworzenia nowego życia, ucz mnie poprzez zjednoczenie z Tobą owocować darami miłości, które wszczepiłeś w moje serce!

Stacja 15. Zmartwychwstanie.

Grób nie jest kresem Twego krzyża. Dopiero zmartwychwstanie dopełnia drogę cierpienia, koronuje je i tłumaczy sens. Przyjąłeś na siebie mój grzech, a na nienawiść odpowiedziałeś miłością. Pokonałeś śmierć, objawiając moc życia. Jako Zwycięzca rozjaśniłeś ciemność ukazując moc,  wartość i piękno światła. Twój pusty grób symbolizuje przemianę i przyjęcie stworzenia w egzystencję zmartwychwstania.

Zmartwychwstały Panie, dziękuję Ci za wielki cud miłości, który daje życie. Wiem, że przez chrzest jestem zanurzona w Twej śmierci i zmartwychwstaniu. Napełnij mnie tylko wielkanocną radością i daj mi zachować ufną wiarę, bym mogła kiedyś wielbić Cię w niebie.