Przeklęty mąż, który pokłada nadzieję w człowieku i który w ciele upatruje swą siłę, a od Pana odwraca swe serce Jer 17

Trwanie w postawie nawrócenia prowadzi do łączności z Bogiem. Otwiera na łaskę, którą On chce nas obdarować. W szczególnie intensywny sposób potrzebę nawrócenia przypomina nam Kościół w Wielkim Poście. Człowiek, który pragnie większej zażyłości z Bogiem, będzie dążył do przemiany życia, zmiany swego stosunku wobec doczesności, a także względem bliźnich. Czy pielęgnuję w sobie pragnienie bliskości Boga? Wzbudzam w sobie pragnienie życia tylko dla Niego? Jak rozpoznać, czy już jestem blisko?

Niestety, dość często doświadczam rozdarcia pomiędzy tym, czym wabi mnie świat, a tym, do czego zaprasza mnie Bóg. Wystarczy przysłuchać się rozmowom, w których uczestniczę. Obracają się one najczęściej wokół spraw doczesnych. Chwalenie się swoimi osiągnięciami, sukcesami, albo skarżenie się na ciężki los i niedostatek. Pragnę spokojnego, wygodnego i przyjemnego życia. Pan Bóg też tego pragnie, lecz nie za wszelką cenę.

Gonitwa za sprawami tego świata sprawia, że zapominam Komu je zawdzięczam, zapominam o Dawcy. To rodzi niebezpieczeństwo poczucia samowystarczalności i przekonania, że wszystko zawdzięczam sobie. A od tego już krok, by zapomnieć o Bogu, zwłaszcza, gdy w życie układa się pomyślnie. Pogoń za sprawami doczesnymi tak bardzo angażuje, że zaczyna brakować czasu dla Boga. To prowadzi do oddalenia się od Niego, potem zaś od bliskich. Koncentrując się na sobie i własnej wygodzie w końcu pozostanę sama, jak ‘dziki krzew na stepie’.

Kto pokłada ufność w Bogu i żyje w łączności z Nim potrafi cieszyć się tym, co ma. Ufa, że to, co daje mu Pan Bóg jest dla niego najlepsze i wystarczające. Bóg daje wtedy tylko to, co jest konieczne do osiągnięcia zbawienia. A to przecież powinno być dla mnie najważniejsze. Od mnie zależy wybór i decyzja, którą drogą podążę.

Czytania mszalne rozważa Aleksandra Kozak

RubeusSMF Stróże Poranka - Drogi