Jest idealna doskonałość kryształowej kuli, wiersza, rzeźby, obrazu. Tam niczego już dodać ani ująć nie można. Tak przynajmniej uważa poeta.

Bytów idealnych, doskonałych nie ma na ziemi. Są tylko ich lustrzane odbicia. Słońce w centrum wszechświata i świat inny, ten nam bliżej nieznany, którego podobieństwo jedynie nosimy. To Platon i jego szkoła.

A doskonałość „jak Ojciec”? Czym jest, jakie ma znaki szczególne?

Poraniona gniewem zalanym oliwą przebaczenia. Utrudzona walką woli swojej z Jego. Zapalająca słońce i upraszająca deszcz nad sprawiedliwymi i niesprawiedliwymi. Z uporem szukająca Jego dróg i ścieżek. Ćwicząca się nieustannie w zapamiętywaniu Jego praw i nakazów. Czasem wbrew sobie. Czasem mimo wszystko. Bo być jak On to wyzwanie i szansa.

Post ze świętym Albertem Chmielowskim

"W myślach o Bogu i o przyszłych rzeczach znalazłem szczęście i spokój, którego daremnie szukałem w życiu."