Bliskość. Tak, wiadomo: nabiera innego znaczenia w sytuacji, gdy jesteśmy fizycznie odizolowani od ludzi i spraw ważnych dla nas. Jakby zyskała większy ciężar gatunkowy, stała się cenniejsza i paradoksalnie bardziej trwała niż to, co dotykalne.

Bliskość – ma szczególne znaczenie także wtedy, kiedy to my sami jesteśmy przyczyną odseparowania, jeśli wyłom we wspólnocie jest naszą decyzją, naszym wyborem. Tropiącego chrześcijan Pawła zaślepiał gniew na tych, których uznał za sprzeciwiających się Bogu. Żydów słuchających Jezusa – niewiara w sens Jego słów. Nas, ludzi współczesnych, trapią te same przywary: ślepota na wolę Boga, na prawość Jego nakazów, na realizm obietnic.

Jednak Paweł pod Damaszkiem ostatecznie usłyszał słowa Jezusa. Ananiasz prześladowcę chrześcijan nazwał bratem, bo tak mu nakazał Bóg. Wielu Żydów – zobaczyło w Jezusie spełnienie starotestamentalnych proroctw.

Z nauczania Jana Pawła II

Ponieważ Liturgia jest realizowaniem Chrystusowego kapłaństwa, należy zawsze mieć żywą świadomość tego, co wyraziło się w stwierdzeniu ucznia wobec tajemniczej obecności Chrystusa: „to jest Pan!” (J 21,7). W naszych czynnościach liturgicznych nic nie jest ważniejsze od tego, że w sposób niewidzialny, lecz rzeczywisty, działa tu Chrystus przez swojego Ducha. Wiara ożywiana przez miłość, adorację, uwielbienie Ojca i cisza kontemplacji pozostaną zawsze naczelnym celem liturgicznego i sakramentalnego duszpasterstwa (Vicesimus Quintus Annus, 10).