Baranek

to nowotestamentalny obraz Chrystusa paschalnego. Znaczenie tego obrazu związane jest z bogatą symboliką starotestamentalną. Przed wyjściem Izraelitów z Egiptu Bóg polecił zabić o zmierzchu baranka bez skazy, spożyć go wieczorem oraz naznaczyć krwią drzwi domów (Wj 12,5-7). Krwi baranka tradycja żydowska nadała wartość zbawczą, odwołując się do obrzędu zawarcia przymierza synajskiego, dzięki któremu Izrael został wybawiony z niewoli egipskiej i stał się ”królestwem kapłanów i ludem świętym” (Wj 19,6).

Obraz baranka posiada drugą perspektywę, wskazującą na prześladowania. Jeremiasz porównuje się z ”barankiem oswojonym, który jest prowadzony na zabicie” (Jr 11,19). Śmiertelnym wrogom proroka przeciwstawiona jest nieświadomość i prostoduszność prześladowanego. Porównanie do baranka prowadzonego na zabicie podejmuje Czwarta Pieśń Sługi Pańskiego: ”Dręczono Go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak On nie otworzył ust swoich” (Iz 53,7).

Paschalną interpretację baranka uwydatniają teksty Apokalipsy św. Jana. Mesjasz oczekiwany jako Lew z Judy przychodzi jako Baranek (Ap 5,5). Jego opis ukazuje ostateczne zwycięstwo życia nad śmiercią w paradoksalny sposób: Baranek zwyciężył, dlatego stoi wyprostowany; był jednak też zabity (Ap 5,6).

Przeciwstawienie ”był zabity” i ”stoi wyprostowany” wskazuje na objawienie Jezusa, który mówi Janowi o sobie: ”Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków” (Ap 1,18). Odsłania się w ten sposób paradoks objawienia mocy Bożej w słabości i wyniszczeniu aż do śmierci. W śmierci Baranek zwycięża moce zła, uwalniając lud z więzi grzechów i szatana (Ap 5,6; 12,11). Chrystus-Baranek jest pasterzem prowadzącym do źródeł wody życia (Ap 7,17), odbiera chwałę od istot niebieskich (Ap 5,8.13; 7,10) oraz zasiada razem z Bogiem na tronie (Ap 22,1.3).

(za: ks. Artur Malina, Gość Niedzielny Nr 15/2004)