SAMARIA

Stolica Państwa Północnego, założona przez Omriego około roku 880 przed Chrystusem (l Krl 16,24). Król Achab, panujący w Samarii przez 22 lata, zbudował w mieście świątynię i ołtarz bożkowi filistyńskiemu Baalowi (l Krl 16,29.32).

Nazwą "Samaria" zaczęto określać także otaczającą stolicę krainę, leżącą między Judeą a Galileą. W roku 721 Asyryjczycy zdobyli Samarię i uprowadziwszy miejscową ludność do niewoli, osiedlili w Samarii ludność różnych ras i wierzeń. Ze zmieszania się resztek miejscowej ludności z przybyszami powstali Samarytanie, uważani przez Żydów za nieczystych.

Samarytanie, niedopuszczeni do odbudowy świątyni jerozolimskiej po powrocie Judejczyków z niewoli babilońskiej (Ez 4,3), zbudowali własną świątynię na górze Garizim, co pogłębiło rozłam między nimi i Judejczykami, który trwał za czasów Pana Jezusa. Nienawiść dzieliła oba kraje (J 4,9). Samarytanie odmawiali gościny pielgrzymom zdążającym do Jerozolimy (Łk 9,53).

Judejczycy nazywali Samarytaninem człowieka, któremu chcieli ubliżyć (J 8,48). Pan Jezus nie podzielał ich stanowiska. Rozmawiał z Samarytanką i Samarytanami (J 4,7-26.39-42). W przypowieściach przedstawił dobrych Samarytan: miłosiernego i wdzięcznego (Łk 10,30?37; 17,11-19).

Opowiedział się jednak za kultem w Jerozolimie (J 4,22) i z misji galilejskiej wyłączył miasta samarytańskie (Mt 10,5). Apostołowie głosili Ewangelię również w Samarii (Dz 8,25).
(za: Gość Niedzielny Nr 9/2002)