SŁUGA BOŻY (lub Sługa Pański )

(w języku hebrajskim ebed ha-Elohim lub ebed Jahweh, a w greckim pais tou theou lub pais kyriou) - to tytuł ludzi wybranych przez Boga do pełnienia ważnej misji w Jego planie zbawienia.

Tym zaszczytnym tytułem nazywani są najwięksi protagoniści świętej historii: patriarchowie - Abraham, Izaak i Jakub, przywódcy ludu wybranego podczas wyjścia z Egiptu i wejścia do Ziemi Obiecanej - Mojżesz i Jozue, król będący typem przyszłego Mesjasza - Dawid. Sługami Bożymi są nazywani prorocy i kapłani. Tytuł ten odnoszony jest także do całej społeczności Izraela w Deutero-Izajaszu, czyli w drugiej części księgi proroka Izajasza, skomponowanej pod koniec niewoli babilońskiej (rozdziały 40-55). Deutero-Izajasz najpierw przedstawia Izraela jako sługę niewiernego. Pomimo że Izrael jest sługą leniwym, głuchym i ślepym, który za niewierność został ukarany niewolą, Bóg nie zapomina o nim, lecz przebacza mu niewierność i zbawia go w sposób całkowicie niezasłużony. Narzędziem tego wybawienia jest król perski Cyrus, który nazwany jest również Sługą Bożym. W czterech Izajaszowych pieśniach pojawia się postać sługi idealnego (Iz 42,1-9; 49,1-7; 50,4-9; 52,13-53,12).

Chociaż ta tajemnicza postać jest ściśle związana z Izraelem, a zwłaszcza z jego Resztą, nie jest ona identyczna z ludem, lecz posiada indywidualne cechy i spełnia określone zadania. Sługa Boży jest ponad ludem i dla ludu. Jego misja polega na zgromadzeniu i pouczaniu zarówno Izraela, jak i innych narodów. Jego cierpliwość w prześladowaniach oraz posłuszeństwo w przeciwnościach prowadzą do złożenia ofiary z własnego życia. Jego cierpienia pozwalają urzeczywistnić Boże plany, których główną treścią jest usprawiedliwienie grzeszników. Dzięki tej ofierze następuje połączenie z Bogiem w przymierzu wiecznym, w którym dotychczas niepłodna oblubienica staje się matką wszystkich sług Bożych. Zapowiedź idealnego Sługi Pańskiego znajduje swoje wypełnienie w osobie i działalności Jezusa Chrystusa, a zwłaszcza w Jego męce, śmierci i zmartwychwstaniu.
(za: Gość Niedzielny Nr 42/2003)