SŁOŃCE

w kolejności biblijnego stworzenia nie zajmuje pierwszego miejsca. W Księdze Rodzaju opowiadanie o stworzeniu pokazuje, że dla biblijnego autora nie było ono zasadą stworzonych rzeczy. W religiach Starożytnego Wschodu, a zwłaszcza w religii egipskiej, czczono je pod różnymi postaciami bogów noszących różne imiona, a do najczęściej spotykanych symboli należały: rydwan słoneczny, barka, uskrzydlona tarcza słoneczna, oko, sokół, skarabeusz z tarczą słoneczną. W religii żydowskiej zostało ono zdesakralizowane, było tylko stworzeniem, klejnotem rzuconym na niebo przez Stwórcę.

Prawda ta była wystawiona na kryzysy religijne, którym przeciwstawiła się reforma króla Jozjasza (641-609 r.): „Kazał usunąć konie, które królowie judzcy poświęcili słońcu u wejścia do świątyni Pańskiej [...] i spalił w ogniu rydwan słoneczny” (2 Krl 23,11). Słońce dla autorów biblijnych jest tylko stworzeniem, jednak również oni, podziwiając i uwielbiając jego Stwórcę, wyrażają zachwyt nad jego pięknem: „Tam słońcu namiot wystawił, i ono wychodzi jak oblubieniec ze swej komnaty, weseli się jak olbrzym, co drogę przebiega” (Ps 19,6).
(za: Gość Niedzielny Nr 46/2004)