TABOR (góra)

(zerwanie, kamieniołom; aram. wzgórze, góra). Góra położona na pograniczu pokoleń Zabulona, Issachara i Neftalego (Joz 19,12.22.34).

Jest to z daleka widoczna, samotnie wznosząca się w północno-zachodniej części doliny Jizreel góra, o wysokości 588 m. Zbocza jej są strome i zalesione, a szczyt płaski. Już w czasach przedizraelskich Tabor był świętą górą; na niej znajdowało się kultyczne miejsce Izraela (Pwt 33,19), które zwalczał Ozeasz (Oz 5,1). Na niej Barak zgromadził wojowników z pokolenia Zabulona i Neftalego i u jej podnóża pobił wojska kananejskie dowodzone przez Siserę. (Sdz 4,6; Ps 89,13) Górę tę, której nazwy nie wymienia NT, uznano później za górę, na której przemienił się przed uczniami Jezus (Mk 9,2nn.).
(Gość Niedzielny Nr 8/2002/mb/s)