Krzyżowa droga cierpienia

 

C.: Kłaniamy Ci się, Panie Jezu Chryste, i błogosławimy Tobie.

W.: Żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył.

 

Z Ewangelii według św. Jana (19, 26-27).

Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja». I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.

 

Maryjo, stoisz u stóp krzyża;

najmłodszy uczeń jest obok Ciebie.

Wśród zgiełku, żołnierzy i tłumu

w milczeniu wpatrujecie się w Chrystusa.

Maryjo, czy wyciągnęłaś ręce,

by zebrać krew płynącą po drewnie

— soki drzewa życia?

Czy Twoje łzy spadły na ziemię,

w której tak wiele matek grzebie swoje dzieci?

Ty od samego początku

rozważałaś w swym sercu,

w ciszy i skupieniu,

w pokoju i ufności,

to, co widziałaś i słyszałaś.

Teraz ofiarujesz światu Syna,

i otrzymujesz ucznia, którego miłował.

Od tej chwili Jan Cię przyjmuje

do domu serca i do swego życia,

a moc Miłości go napełnia.

On jest teraz w Kościele świadkiem światła

i w swojej Ewangelii objawia Miłość Zbawiciela.

 

Jezu, który z krzyża patrzysz

na Matkę i ucznia,

daj nam odwagę i radość, byśmy pośród cierpień

przyjmowali Cię

i szli za Tobą w ufnym oddaniu.

Chryste, źródło życia,

wszelkiej łaski i wszelkiego piękna,

pozwól nam kontemplować Twe uśmiechnięte oblicze,

oblicze Tego, który zbawia świat

i prowadzi ludzkość do Ojca.

Panie, ku Tobie płynie nasz pochwalny śpiew,

któremu przewodzi Kościół i Twoja Matka.

Spraw, byśmy dostrzegli w szaleństwie krzyża

obietnicę naszego zmartwychwstania.

Tobie, Jezu,

którego oblicze jaśnieje w godzinie ciemności

jako oblicze Mistrza, Syna, Przyjaciela,

nasza miłość i nasza wdzięczność

z Ojcem i Duchem

w czasie, który przemija, i w niewzruszonej wieczności.

Amen.