Śladami Jezusa

  Małgorzata Głowacka Trzeci upadek
9. Trzeci upadek Jezusa.

Im bliżej szczytu, tym mocniej zmęczenie zaczyna dominować. Twe plecy już dawno przywykły do dźwigania krzyża. Rany, choć dalej otwarte, już tak nie bolą. Oczy i uszy zdają się być wolne od obrazów, kolorów i dźwięków, które Cię dotykały. Siłą woli stawiasz kolejne kroki, „połykasz” nową porcję męki. Twój ludzki  organizm jest już prawie wykończony, ale „organizm” miłości funkcjonuje coraz mocniej. Ogarnia Cię krańcowe zmęczenie. Padasz kolejny raz w pył bruku. Zanim miłość osiągnie szczyt, upadasz pod nogi tych, za których idziesz na śmierć. Może to nie upadek, a pokłon? Najbardziej pokorny pokłon cierpienia złożony władcom batów, razów, gwoździ, cierpienia. Pokłon złożony przez najniższego ze sług i najwyższego z władców... Pokazujesz, Jezu, że nieugięta wola kształtuje się i hartuje tylko pod ciężarem krzyża. A ja...? Czasami dziwię się swoim upadkom. Gubi mnie poczucie samowystarczalności, brak silnej woli w pójściu za Tobą po kres...

Jezu, naucz mnie być świadkiem Twojej miłości, szczególnie w czasie mego upadku! 

***

Docieram wreszcie do Bazyliki Grobu Pańskiego. To najświętsze miejsce chrześcijaństwa, kościół kryjący w swych murach skałę Kalwarii i Grób Chrystusa. Stromymi schodami wchodzę do kaplicy urządzonej na szczycie skały, ponad 5 metrów nad podłogą bazyliki. Schody te wytarte są milionami stóp pątników. Nie potrafię się skupić. Pobożność jednych miesza się tu z brakiem szacunku innych, którzy to miejsce traktują jako kolejną atrakcję turystyczną na szlaku po Izraelu. W tej kaplicy umiejscowiono Stacje X i XI. Dodać tu należy, że ewangeliści bardzo lapidarnie opisują to, co tu się wydarzyło. Nie rozwodzą się, nie podają zbyt wielu szczegółów. Piszą krótko, jakby bez emocji, choć doskonale wiem, że w każdym z nich, kryje się ich multum.